Bangkok - Amsterdam

Ondanks dat ik alweer een weekje in dit koude kikkerlandje ben, is het toch tijd om het laatste reisverslag te schrijven, van Bangkok tot en met de terugvlucht naar Amsterdam.

De dag in Bangkok had ik eigenlijk niet veel zin om wat te doen, aangezien al te veel bezig was met het weerzien met m’n ouders, zusje en uiteraard de rest van de familie! Toch maar aan de receptie van het hostel gevraagd of er nog een floating market was waar ik naartoe kon. Doordat ik lekker rustig aan gedaan had was het inmiddels al 12 uur en de meeste markten waren maar tot 3 uur. Toch wist de receptioniste mij een leuke markt aan te raden, waar ik met de skytrain en taxi heen moest. Na de skytrain werd ik aangesproken door iemand die mij ook wel kon brengen met de motorbike voor een redelijke prijs. Het was niet heel slim van me om te accepteren, omdat ik niet goed wist hoe ver ik nog moest. Met een helm op wat niet veiliger was dan een sinaasappelschil en al spookrijdend over de snelweg met ruim 100 km/u was ik aan het bidden dat ik veilig aan zou komen en beloofde mijzelf om terug een gewone taxi te nemen. Eenmaal aangekomen bij de ‘floating market’ vond ik er niet zo veel floating aan, er liep inderdaad een watertje tussen de markt met wat bootjes, maar 98% van de kraampjes was toch gewoon op het land. Dit nam niet weg dat het een leuke markt was waar ik heerlijke pittige kip gescoord heb en toch een boottochtje heb gedaan samen met wat andere backpackers, die er nauwelijks waren op deze markt. Na nog een portie heerlijke kip en een verse fruit shake maar terug naar het hostel gegaan met een normale taxi, die achteraf net zo duur was als de motorbike… ’s Avonds weer in de foodcourt naast het hostel gegeten, waar je voor €1 - €2 een goeie maaltijd uit kan kiezen met een oplaadbare pas. Daarna even naar de H&M om een vestje te halen, de vorige ben ik tijdens de reis naar Bangkok verloren in de bus. Tenminste, dat vermoed ik. Toen we net in het vliegtuig zaten op het vliegveld van Surat Thani merkte ik dat ik hem niet meer bij me had en wilde snel het vliegtuig uit om hem bij het koffie tentje te halen. Daar had ik hem volgens mij verloren. Ik kreeg 2 minuten van de steward en ik mocht zonder enige security check overal doorheen, immigratie, douane en bagage controle. Zowel heen als terug kwam ik overal doorheen zonder gecontroleerd te worden, helaas zonder vest.
Maarja, weer terug naar Bangkok, mijn creditcard en bankpas werden geweigerd bij de H&M en ik had ook niet veel Baht meer over voor de volgende dag naar het vliegveld… Dus laat dan maar zitten. De volgende dag weer gelunched in hetzelfde foodcourt en weer geprobeerd te pinnen. Nu gelukkig wel met succes en alsnog het vest kunnen halen. Als beide passen toch kapot waren, was het wel een goeie timing, zo net voordat ik naar m’n ouders ga.
Even m’n backpack halen en op naar het vliegveld met de skytrain. Eenmaal in de skytrain besefte ik dat ik te veel op automatische piloot bezig was, en het goed was om even te dubbel checken of ik op tijd etc. Gelukkig, gewoon goed op tijd. Wacht, dit is een ander vliegveld dan ik in m’n hoofd had… Ik was net op tijd hiermee en aangezien is het eerste deel van de reis naar beide vliegvelden hetzelfde en kon ik dus opgelucht adem halen.

Op Medan moest ik weer pinnen voor het visum, paspoort bij de immigratie achterlaten en gewoon weer door alle security checks doorlopen om buiten te gaan pinnen. Ongelofelijk dat dit allemaal zo kan, maargoed. Nadat ik mijn tas had opgehaald moest ik anderhalf uur wachten op Ivonne en Wiard, waarmee ik samen Medan in zou gaan. Al ruim 40 taxichauffeurs had ik al moeten teleurstellen dat ik er nog geen nodig had, toch kwam er één naast me zitten om een praatje te houden. Hij had al de hele dag, het was inmiddels 16:00 uur, nog geen klant gehad… Hij had het er ook wel voor over om anderhalf uur te wachten als hij ons dan maar weg mocht brengen. Hij bracht ons naar het winkelcentrum waar de rest ons stond op te wachten. Super om iedereen weer te zien en even te knuffelen! Ook de familie van Shintaria was aanwezig en stonden enigszins raar te kijken naar hoe wij elkaar begroetten. Het is hier gebruikelijk, hoe lang je elkaar ook niet gezien hebt, om gewoon gedag te zeggen zonder lichamelijk contact alsof je elkaar 5 minuten niet gezien hebt. Bijna de hele familie was nu compleet, alleen opa en oma zitten op ons te wachten op Bali en Monique zit nog in Nederland. Aangezien Ivonne, Wiard en ik nog wat moesten eten zijn we naar wat tentjes tegenover ons hotel gegaan. Toen we eenmaal zaten stonden er, niet overdreven, 15 man om ons heen. Allemaal van verschillende tentjes met menukaarten in hun handen. Het maakt ze dus niet uit waar je gaat zitten, ze proberen je allemaal wat te verkopen. Uiteindelijk zijn de drankjes bij 3 verschillende tentjes besteld doordat we geen idee hadden hoe dit werkte, apart systeem…

Het volgende stuk heb ik maar gekopieerd van tantelief Ivon:

Vandaag is De Dag van Shintaria en Dennis, maar eerst krijgen wij nog een siteseeing tour door Medan van Dennis terwijl Shintaria druk was met de voorbereidingen voor vanavond, het trouwfeest.
We hebben prima geslapen en zaten met de hele club aan een heerlijk ontbijt. Dit was echt top, zoveel keus. Een groot verschil met Singapore, maar goed dit is dan ook een 5* hotel. Nadat we Shintaria hebben uitgezwaaid zijn wij in de taxi gestapt voor het 1e hoogtepunt van Medan, de moskee. Het is de grootste van Sumatra. Maar echt groot vonden we hem niet. We moesten ons eerst natuurlijk weer omkleden, doekje om het hoofd, doek om de blote benen en slippers uit. Altijd leuk voor weer een paar foto's. We werden door een local rondgeleid, terwijl andere locals een tukje deden in de moskee, een erg grappig gezicht, eentje had zichzelf helemaal ingepakt als een mummie. Er stond zelf nog een klok, wel stuk, die van koningin Wilhelmina was gekregen. Na afloop nog even de voeten gewassen. Het was mij niet helemaal duidelijk of ik daar nu wel of niet mocht komen, het koelde in ieder geval wel goed af, want wat is het hier warm. Toen naar hoogtepunt 2, Het Paleis. We werden verwelkomt met muziek en we konden ons ook omkleden in traditionele kleding. Nu dat hebben we maar gelaten voor wat het is. Echt bijzonder was het palies niet, ik heb ook niet zo veel met paleizen. Maar ja dit waren dus de plekken die je gezien moest/kon hebben in Medan. Het is wel erg leuk om zo door die stad te lopen, wat een chaos in het verkeer alles rijdt en toetert door elkaar heen,. En dan de straten/stoepen zijn ook niet helemaal zoals wij gewent zijn..... Tussendoor even bij een tentje wat water gedronken en ons verbaasd hoe druk hij het had met het verzorgen van zoveel maaltijden, tussendoor met hetzelfde lapje even over de borden en dan weer verder opscheppen. Tja drinken is ok maar eten moeten wij daar maar niet doen. Dit hebben we gedaan bij TipTop, een restaurant in de stijl van de jaren dertig met veel koloniale details. En hier kunnen we ook kroket eten. Maar goed dat hebben we niet gedaan, we hebben heerlijk Rendang gegeten. Na nog een kwartiertje lopen kwamen we weer aan bij ons hotel. Snel omkleden en een duik in het zwembad, o wat was dat lekker. Ellen, Andre en Daphne waren daar inmiddels ook, zij hadden die ochtend even lekker gerelaxed.
Rond half 3 terug naar onze kamer en zo langzamer hand aan de voorbereiding begonnen van het feest. Shintaria vond het toch leuker als ik mijn nagels rood lakte, tenslotte moest ik veel handen schudden die avond (ca 400....). Had ik zoveel moeite gedaan voor mooie french manicure nagellak. Maar goed het staat wel chique.
Omdat het zo warm was bleven de mannen zolang mogelijk in hun onderbroek, shirt en sokken lopen, Carla wist niet wat ze zag. Zo niet sexy... En ik dan in die panty met dat weer, na drie keer is het gelukt en het stond wel mooier dan blote benen met zo'n split.
In de hal op de trap van ons hotel nog wat foto's hadden gemaakt van ons allemaal in onze mooie jurken en pakken. Zes uur stonden de broers klaar om ons naar de locatie te brengen. Wat een gebouw, zo mooi, groot en chique, heel anders dan bij ons. En buiten stonden er allemaal mega grote borden met teksten over het huwelijk. Dit is een traditie hier en wordt vooral gegeven door zakenrelaties. Het is een bord met tekst gemaakt door stoffen bloemetjes.
En toen kwam Shintaria aan met Dennis. Wat een plaatje het leek wel een prinses. Dat was toch wel even slikken. Een hele mooie witte jurk met veel kant en lange sleep. En haar haar helemaal vol glitters. Toen naar binnen door een onwijze grote hal. Daar stond alles klaar voor het feest.
4 Desks voor de ontvangst van de gasten door nichtjes. Iedereen geeft zijn cadeau/geld daar af en dit wordt geloof ik genoteerd. En zij kregen toen een aandenken aan het huwelijk.
Een prieeltje met allemaal foto's van Dennis en Shintaria die ze voor hun huwelijk vorig jaar hebben laten maken. Daar was ook een plekje om een foto te laten maken met het bruidspaar of alleen. Deze werd direct afgedrukt en meegegeven. Tja alles draait hier om foto's, ongelofelijk. En wij maar denken dat wij veel foto's maken, maar dat is nog niets......
Stoelen voor Dennis en Shintaria, haar opa en moeder en voor Wiard en mijzelf. Hier mochten we tussendoor even op gaan zitten als er niemand binnen kwam.
En dan DE Zaal, tjee wat een grote zaal met ong. 45 ronde tafels. En voorraan een podium met onze tafel ervoor. Gelukkig mochten wij(de dutchies) allemaal bij elkaar zitten, is toch wat gezelliger om te kletsen. Shintaria haar moeder spreekt nl slechts een paar woorden Engels.
Rond 8 uur begon het feest en moesten wij ons in een rij opstellen om binnen te lopen over de rode loper. Tjee dat was wel erg emotioneel. Mark zei nog, we lijken Barnie wel bij binnenkomst, tja of dat de juiste vergelijking was.... Maar goed iedereen moest wel even een traantje wegvegen. En als laatste kwam het bruidspaar binnen lopen, zo mooi.
Het was even schuiven maar ook Shintaria kon gaan zitten met haar jurk. En het eerste gerecht werd opgediend en dit ging de hele avond in een vrij rap tempo door. Maar o wat was het lekker. We dronken er thee bij, en ook dit werd steeds bijgeschonken, of water maar geen drank. En ach ik heb het niet gemist.
Na gang 1 moesten zij het podium op en daar werd het huwelijk bevestigd door een kus. Tussendoor was steeds livemuziek, lekker hard zodat praten niet altijd even makkelijk was. Ook kan je als gast optreden, en tijdens het zingen komen dan de andere gasten langs om een envelopje te geven met geld. Shintaria heeft ook gezongen, zo mooi en knap. En Wilson, haar broer, ging gitaarspelen en zingen. Dit had hij nog nooit eerder gedaan bij publiek, erg mooi.
Ook mochten wij en haar moeder op het podium komen nadat zij een champagne (zonder alcohol) toren hadden ingeschonken. Wij kregen bloemen en er werd gesproken (in het chinees)en toen mochten wij toasten en drinken, maar wel snel want voor je het weet is je glas weer ingenomen....
Op het eind werd er gevraagd of wij nog wilde gaan dansen, natuurlijk dat wilde we wel maar de rest deed niet mee. En allemaal iphone's ed op ons gericht, erg grappig.
Rond 10.15 uur gingen de meeste gasten naar huis. En wat er over was van het eten werd meegegeven, en dat was best veel. Natuurlijk nog foto's genomen van allerlei combinaties. En rond half 12 werden ook wij terug gebracht naar het hotel. De heren hadden nog trek in een biertje dus jurken en pakken verwisselt voor iets makkelijks en naar de overkant. Dat ging voor plaatselijke gebruiken erg snel, maar wat bleek ze gingen dicht... Maar ook wij waren moe en moesten weer vroeg op, half 7, dus erg laat wilde ik het niet maken. Het werd echter nog wat versneld omdat er een rat rond liep, gatver... Tja dat krijg je als iedereen alles van zich af gooit.
Terug in het hotel, zonder Shintaria - die sliep bij haar broers omdat zij half 5 op moest ivm de kapper, heb ik eea opgeruimd en zijn we als een roos in slaap gevallen.

Vandaag is de dag van de theeceremonie.
Nadat het programma diverse keer is aangepast moeten we nu om 8 uur klaar staan.
De kamer van Dennis & Shintaria moet volgens traditie worden aangekleed met 2 lampjes, 4 sinaasappels, op elke hoek 1 van het bed, daar op een sticker met een chinees teken en een rood gevuld envelopje eronder. In het midden ligt ook een chinees teken. De cameraploeg incl fotograaf was inmiddels ook gearriveerd en wij stonden allemaal klaar. Na diverse keren heen en weer gebeld te hebben kwamen Rickie en Wilson om kwart voor 9. Mark was de guide voor de dag.... Hij heeft diverse keren van verdieping gewisseld, van 9 naar 1 en weer terug. Nadat de kamer is goedgekeurd en zijn jasje was klaargelegd op het bed mocht Dennis de kamer openen , daarna mocht ik bij Dennis zijn jasje aantrekken. Een erg mooie taak..... Daarna mocht ik de speciale verlichting naast hun bed ontsteken, erg apart. Daarna gingen Dennis, Carla en ik naar het hotel van Shintaria. De rest zou wachten op ons als we weer terug kwamen met Shintaria. Maar goed uiteindelijk zijn zij dus ook richting Shintaria gekomen. Toen wij daar aankwamen wisten we niet wat we zagen, allemaal familie in een ruimte, de suite van haar hotelkamer. Shintaria zat er inmiddels aardig doorheen, ze was al vanaf 5 uur op, maar ze zag er weer uit als een prinses. Dennis moest toen Eva, haar moeder, en haar opa begroeten en toen zag hij Shintaria weer. Toen begon de stoelendans, er werd geschoven met bde banken en stoelen en toen moesten we gaan zitten op een bepaalde manier. Inmiddels was de rest van de dutchies ook gearriveerd met tassen en schalen vol eten. Op de tafel voor ons werden glaasjes water en de schalen neergezet. Toen moesten we proosten en mocht Shintaria Wiard en mij een hapje geven en Dennis haar moeder en haar opa. Helaas was het een soort van een cake, en dat mocht wiard niet. Maar ja om nu uit te spugen waar iedereen bij zat, dus maar doorgeslikt. Toen werden de ringen omgedaan bij elkaar, maar eerst moest de ring van Dennis nog even af. Tja en dat viel niet mee met die warmte en opgezette vingers. Maar met wat zeep en brute kracht is het toch gelukt. Na dit ritueel mocht iedereen aan de hapjes. Er zaten erg lekkere bij. Onderwijl werd er erg veel gefotografeerd en gefilmd, alles wordt vastgelegd.
Toen mochten wij, wiard, en ik, Shintaria en Dennis weer terug naar ons hotel om ook daar weer te een paar rituelen te laten plaatsvinden en ook dit moest weer gefotografeerd worden. De andere gingen beneden in de lobby zitten om een beetje bij te komen van de drukte en chaos. Shintaria moest op het bed zitten met haar jurk uitgespreid, daarna Dennis erbij en nog veel meer en maar klikken dat fototoestel. Ongelofelijk, ik ben blij dat ik dat album niet hoeft te maken. Toen dit onderdeel achter de rug was gingen we weer terug naar het andere hotel. Kunnen jullie het nog bijhouden.. :). Daar aangekomen ging de rest na hun tukje in de lobby ook weer mee naar boven. De familie had inmiddels gegeten van de grote voorraad eten en nu mochten wij, heerlijk Rendang. Toen de rommel weer opgeruimd en ging de theeceremonie echt beginnen. Wat een voorstelling. Iedereen was inmiddels wel een beetje moe. Maar goed dat was niet anders. Dennis en Shintaria mochten steeds 2 mensen een kopje thee aanbieden, daarbij werden ook veel cadeaus uitgewisseld. Voornamelijk gouden ringen voor Dennis en gouden kettingen en armbandjes voor Shintaria. Ook kreeg Dennis een gouden ketting van haar moeder. Tja wat we daarvan moeten denken, Dennis met 7 grote gouden ringen en zijn ketting. Het is even wennen. Als dit maar goed gaat met de douane. Dit was het einde van de ceremonie. Maar ja toen wilde ze nog graag wat groeps foto's maken. Ach ja waarom niet we zijn er nu toch. En rond 2 uur gingen we terug naar ons hotel voor een duik in het zwembad en het bijwerken van onze dagboeken. dit is dus een aardige klus geworden.
Maar al was het chaotisch ik en ook de rest hebben er erg van genoten en vonden het erg bijzonder om dit mee te maken.
Dennis en Shintaria zijn lekker naar bed gegaan om even bij te slapen zodat we vanavond met haar moeder, broers en wij, de meijsjes konden gaan uit eten.
Na de paar uur relaxen en een verfrissende douche stonden de broers klaar. Wij gingen naar een chinees seafoodrestaurant, maar o wat een drukte in het verkeer. Dit kwam omdat er massaal getrouwd wordt deze dag. Deze dag geeft nl veel geluk volgens de geleerde. Wilson heeft het eten uitgezocht en wij hebben zoals gewoonlijk weer gesmuld. Helaas bleek achteraf dat er toch gluten in zaten en mocht wiard in de ochtend diverse malen naar het toilet. Het blijft een gok.
Rond 10 uur wilden wij graag terug omdat we alles moesten inpakken voor onze volgende deel van de reis, naar Bukit Lawang met de steentjes en mark. Car gaat terug naar Singapore om Monique te ontmoeten en verder te reizen naar Cambodja.
Vandaag vindt de eerste splitsing plaats van de groep dus nog even ontbijten met zijn allen. Carla vertrok als eerste dus nog een dikke knuffel en op naar Monique. Daarna waren wij (meijsjes en steentjes) aan de beurt. Ik had gisteren al afgerekend - in contanten omdat Dennis veel contanten had gekregen van de moeder van Shintaria. Ik moest ca 13.500.000 roepias afrekenen, dus dat waren heel wat briefjes. Helaas geen euros. Dennis en Shintaria gingen vandaag naar de broers en vertrekken morgen naar Bali naar Opa en Oma. Wat zullen zij benieuwd zijn naar hun verhalen.
Onze chauffeur was goed op tijd, maar wij waren nog niet klaar. Rond 9 uur hebben we het busje vol geladen met al onze bagage en gingen op weg. Helaas sprak hij geen engels. Opeens stopte hij bij een kantoor en zei: Kantoor, 2 personen. Nu wiard en ik gingen toen maar mee. Het bleek dat wij hier uitleg kregen van onze komende reis door Sumatra. Het licht viel uit maar ze praten gewoon door in het donker, ach ja ook dit went. Na dit gesprek konden we op weg, het zou ongeveer 3 uur duren maar dat werd 4 uur. Het was onwijs druk om Medan uit te komen. Maar goed het is ook wel leuk om al die bedrijvigheid te zien. Hoe verder weg we waren hoe erger de weg. Allemaal potholes. En And bleef maar roepen van o en a. We hebben erg gelachen. En dan moet er ook geplast worden. Ik zag een benzinestation dus dat leek me we een redelijke plek. Nu dat was een vergissing, een gat in de grond en verder niets. Gatver. Maar goed ik moest dus verstand op nul. Toen weer heerlijk verder hobbelen.
Rond half 2 kwamen we aan in Bukit Lawang. We kregen mooie kamers met een buitendouche, koud...... Gelukkig is de buitentemperatuur lekker warm, maar toch haren wassen met koud water is niet echt prettig. We werden welkom gegeten door een gids en die heeft ons verteld wat we zoal kunnen gaan doen. Wij willen graag de jungle in orang oetans spotten en met een tub de rivier af. Dit kan in een dagtrip dus dat gaan we morgen doen. Vanmiddag gaan we na te hebben geluncht naar een kindertehuis, gerund door een nederlands/indonesisch echtpaar, www.kindertehuisbukitlawang.com. De lunch was lekker maar een verschrikkelijke ober. Hij nederlands spreekt en lacht ongelofelijk irritant. Wat een rare vent, maar we zullen het er mee moeten doen en niet te veel aandacht geven.
De wandeling naar het kindertehuis was erg mooi, je loopt zo een beetje door de jungle heen, dat gevoel hadden we. Daar aangekomen bleek dat Saskia, de eigenaresse, net terug kwam van boodschappen doen. Wat een fantastische vrouw en een mooi project. In 2003 is hier de rivier overstroomt, hij kwam ca. 12 meter hoger. De bewoners hadden wel door dat er vreemd weer aan kwam oa doordat het veel regende en de dieren zich anders gingen gedragen. Zij hebben toen alle kinderen en ouderen naar een hoger gedeelte gebracht en gingen zelf terug om de meubels etc hoger te zetten. Maar binnen een kwartier was het water dus 12 meter hoger en zijn er 400 mensen verdronken, er eas geen tijd meer om te vluchten. Omdat er die dag toevallig wel elektriciteit was en er door het heftige weer de electriciteitspalen braken en in het water viel zijn veel bewoners ge-electrocuteerd. De man van Saskia had een kabel vastgepakt en is door de heftige stroomstoot weggegooid en kwam achter een muur terecht. Hij heeft het verder ongeschonden overleefd. Een hele generatie was dus weg, en de achterblijvers hadden een trauma. Toen zij elkaar ontmoeten in 2005 en zagen dat er zoveel wezen waren die niet naar school gingen maar wel wilden is dit plan geboren. Inmiddels zijn al veel kinderen klaar met school en uitgewaaierd. 2 Kinderen die er nu permanent wonen hebben ons rondgeleid. Wat een schatten, ze wisten heel veel en het meisje ging voor ons drummen. Zo gaaf.
Bij de terug wandeling kwamen we 3 apen tegen, tommy leaf (geloof ik). Het blijken zeldzame apen te zijn. Ze hebben een erg lang staart. Daarna ging iedereen een beetje lezen, kaarten en ik mijn dagboek bijwerken. Rond half 8 lekker eten en de mails checken. En weer die rare ober, o want hij vindt zichzelf leuk en wij dus niet. Maar daar kunnen wij dan wel weer erg om lachen. Rond 10 uur in de regen terug naar onze kamer en de spullen voor morgen klaar leggen want we moeten om half 8 klaar staan voor onze jungle tocht.

Om half 8 stonden we allemaal klaar, broeken in de sokken, tshirt met lange mouen en voldoende water. Na wat instructies gekregen te hebben gingen we de jungle in. Lekker klimmen en klauteren. We kwamen eerst bij de rubberbomen. Toch heel mooi om te zien hoe dit gaat en wat primitief eigenlijk, maar goed het werkt. Toch is het wel zwaar werk. Na het ophalen van de rubber uit de kokos bakjes en deze een nacht laten rusten in een kuil in de aarde wordt het pakket rubber van ca 75 kilo in manden naar beneden gedragen. Best heftig. Goed wij weer verder. De eerste vlekken zaten inmiddels op onze kleding. Toen kwamen we bij de grens van het Nationale Park, niet dat wij het verschil zagen, maar goed het was de grens. We waren nog geen 10 minuten onderweg en ja hoor daar waren 2 Orang Oetans. O wat gaaf, zo dicht bij. De gids had ook bananen mee en die mochten we in stukjes geven. En dat ging prima, ze hebben hele zachte handen. Ze zijn semi wild. De oudste is hier al 25 jaar en zoekt ook voornamelijk zijn eigen eten bij elkaar. Je begrijpt dat er heel wat gefotografeerd is. Ik zou er wel willen blijven staan. Maar nee we gingen verder op pad. En we zijn allemaal wel een keer goed uitgegleden, ik hing op een gegeven moment om een boom heen, El viel heerlijk op haar komt in de gele klei. Gelukkig konden we er allemaal om lachen en heeft niemand zich bezeerd. Bij een van de pauzes kregen we heerlijke bananen en passievruchten te eten. Onderweg kwamen zo nu en dan ook andere gidsen tegen en die wisselden dan weer info uit over waar ze wat gezien hadden, altijd handig. En ja er waren er nog 4 gespot. Een heel kleintje die niet meer naar beneden durfde omdat zijn armen te kort waren. Haar moeder ging naar boven om haar te halen. Zo mooi om te zien. En in een andere boom zaten er ook 2. Toen we verder wilde moesten plotseling stoppen omdat er een slang over ons pad gleed. Het bleek een cobra te zijn, best een lange, niet zo dik maar heel giftig. Ik heb hem nog kunnen fotograferen. Maar gelukkig ging hij na verloop van tijd rechtsaf en konden wij er snel langs. Toen weer verder klauteren en glijden. Door de regen van gisteren was het best glad om sommige stukken. Uiteindelijk kwamen we bij de rivier aan on te lunchen. Ik weet nog niet waar het eten vandaan kwam maar ineens was er voor iedereen een lunch, gebakken rijst met kip en als dessert verse ananas en banaantjes. Heerlijk smullen.
Inmiddels hadden we onze schoenen uitgespoeld en de kleding uitgedaan zodat we zo in de tub kunnen. Er waren 5 autobanden aan elkaar geknoopt. Ik mocht bij wiard op schoot, o wat knus, el bij and en daphne bij Carlo en mark mocht ergens tussen in. Nu dat was natuulijk al een groot feest, en toen werden we de stroming in gestuurd. Voorop zat een gids die de boel een beetje de goede kant op duwde. Maar het water was wel koud. Ik zat prima, maar wiard minder..... Het duurde ca 20 minuten maar dat had wel langer gemogen, echt gaaf. Bij de dam moesten we eruit en mochten we zwemmen, maar wat een stroming dus dat deed ik meer even niet. De jongens en Daphne wel. Daarna nog wat drank gehaald en lekker getut. Sommige slapen andere foto's bekeken.
Rond half 7 zijn we naar de overkant gegaan om eens ergens anders te gaan eten, tip van onze gids- vis op de bbq.
Toen we er langs liepen was het even van doen we het of doen we het niet. Maar goed alle restaurants zien er zo uit dus wij schuiven aan. We waren denk ik de eerste klant vandaag en alles werd vers voor ons bereid. And heeft geen rijst maar aardappels bij zijn kip en gilt het uit, tja dit was wel erg pittig en hij kon het niet met de rijst mengen. Wij hadden vis en rijst en was erg lekker maar pittig. Na het eten vroegen we of we de keuken mochten zien, en dan was natuurlijk geen probleem, maar wat een zooitje, ongelofelijk. Zodra hij meer geld had wilde hij het gaan vernieuwen, jaja. We mochten foto's maken en ik stuur ze naar hem toe, hij erg blij.
Nu nog even bij het wifipoint in ons restaurant mijn dagboek bijwerken en dan weer de spullen pakken voor onze volgende bestemming, Brastagi. De steentjes en Mark gaan via Medan/Singapore naar Bali

Vanaf nu maar weer mijn eigen verhaal;) Wiard en Von dus in Sumatra gebleven en wij gingen weer terug naar Medan, in het poepsjieke hotel maar weer om de volgende ochtend naar Bali te vliegen. Ik moest helaas alleen met AirAsia en de rest vloog met Singapore Airlines. Voor de volgende ochtend een taxi geregeld die ons om half 6 zou komen ophalen, die uiteraard niet kwam. Dus wat stress een andere taxi kunnen vinden en ruim op tijd op het vliegveld aangekomen. Via Jakarta naar Den Pasar waar het hotel een taxi voor me klaar zou hebben staan. Maar daar moest ik nog eventjes naar zoeken… Hij kwam na 10 minuten aanlopen; ‘Normaal moet ik altijd een uur wachten, dus ik kom altijd wat later’. Tsja, Balinese instelling, tempo doeloe. Hij zou later ook m’n ouders, Daf en Mark ophalen. Maar hij rekende maar op 2 personen, dat moest hij dus weer eventjes bij zijn baas gaan regelen. In het hotel gelijk opa en oma maar verrast met mijn komst. Die hadden net gezwommen en zouden zo aan ‘Heppie Hour’ gaan beginnen op hun balkon. Mijn kamer die ik met Daf en Mark zou gaan delen bevond zich naast Dennis en Shintaria. Met z’n 5en lekker uit eten en wachten op de rest van de familie, die in een tropische bui aankwamen lopen. Samen met Daf en Mark hebben we een surflesje geboekt voor de volgende ochtend in Kuta beach. Super gaaf om weer te surfen na 4 jaar sinds Australië en Nieuw Zeeland en we wisten alle drie diezelfde les nog te staan op onze board! ’s Middags lekker geluierd bij opa en oma aan het strand en zwembad met een ijskoud Bintang radlertje en de tour van de volgende dag geregeld; 30km mountainbiken van de vulkaan af langs rijstvelden en Balinese dorpjes. ’s Avonds hadden we een taxi geregeld die ons naar Jimbaran zou brengen voor een diner op het strand met zonsondergang. Hier hadden opa en oma mij en mama 4 jaar geleden ook al mee naartoe genomen en de vis is hier zo ontzettend lekker, gebarbecued op kokosnoten en een heerlijke marinade, om je vingers bij af te likken! Een heerlijke avond waarbij de familie bijna helemaal compleet was

We werden al vroeg opgehaald om te ontbijten met een uitzicht op de krater van de vulkaan. Een paar mooie mountainbikes stonden voor ons klaar en gaan met die banaan! We zaten in een groep met voornamelijk wat ouderen die af en toe wat moeite hadden om het tempo bij te houden, voor ons kon het niet snel genoeg gaan. Af en toe een mooie stop voor wat foto’s bij de rijstvelden waar we de vrouwen mochten helpen die de rijst moeten oogsten door de rijstplanten tegen een houten plaat aan te slaan, hierdoor valt al het rijst uit de planten. Dit soort werk wordt alleen maar door vrouwen gedaan, de mannen zijn op het land klaar zodra de rijst geplant is, alle verdere taken zijn voor de vrouwen. Ook maakte we een stop bij een typisch Balinees huis, een complex met meerdere gebouwen omringd door een grote muur die allemaal een eigen functie hebben. De grootouders slapen in het gebouw met de hoogste vloer, om hun respect te tonen. Weer een ander gebouw dient voor diverse ceremonies, zoals bij geboortes, of waar overleden mensen enkele weken worden bewaard. Er wordt in die tijd een tempel gebouwd waar de geest verder zal leven, als die af is wordt het lichaam gecremeerd en in de zee uitgestrooid. Na een paar weken wordt er wat water uit de zee gehaald en in het complex uitgestrooid, dit zorgt ervoor dat de persoon wordt herboren in de eerstvolgende die geboren wordt. Na een lange en geslaagde tocht kregen we onze lunch, een buffet. Hier zag ik wat sambal aan als groenten/salade, na een hap kwam het stoom uit mijn oren en was het duidelijk dat het gedroogde sambal was…

De volgende dag hadden we een dagje op stap met onze eigen chauffeur; wat mooie tempels, een werkplaats waar Buddha to Buddha armbanden gemaakt worden, een mooie lunch aan de rijstvelden in Ubud en wat souvenirs shoppen op een markt. ’s Middags nog eventjes op het strand gechillt en daarna ons vaste ritueel weer opgepakt; 5 uur het zwembad in en om 6 uur Heppie Hour tot 7 voordat we uit eten gaan. Voor de volgende dag hebben we 2 duiken geregeld voor Daf en mij, een verjaardagskadotje van Daf!

Al vroeg werden we opgehaald voor een ritje van ruim 2 uur naar Tulamben, waar een scheepswrak in het water ligt met veel koraal en veel mooie vissen. Voor Daf is het de eerste duik ooit, dus die kreeg eerst wat les in het zwembad. Volgens onze instructeur was het een talentje, die als een vis door het water bewoog! Dus dan maar snel de zee in, super gaaf om weer eens te duiken. Het is zo’n andere wereld met zoveel prachtige dingen om je heen! Tussen de twee duiken kregen we nog een lekkere lunch, want we hadden ondertussen flinke trek gekregen! Net na de tweede duik was ik mijn filter kwijt, die het blauwe licht onderwater compenseert voor m’n camera. Na onze lange rit terug kwam onze gids ons na een half uurtje op het strand verrassen met mijn filter! Superaardig van hem, die hem gevonden had in Daf haar tas met duikspullen. Die avond uit eten met m’n ouders en zusje om alvast mijn verjaardag te vieren, ze hadden een mooie tafel op het strand geregeld! Helaas moesten we na een half uurtje snel naar binnen door een flinke regenbui. Erg lekker gegeten weer en erg gezellig! De volgende dag moest Daf helaas weer terug vliegen naar huis…

Mark en ik zouden de volgende dag gaan surfen en hadden daarom vroeg de wekker gezet. Toch werden we wakker gemaakt door moeders, waar we bleven bij het ontbijt. Toen we daar aankwamen bleek waarom, iedereen zat te wachten aan een mooie gedekte tafel om de jarige job toe te zingen. Maarliefst anderhalf uur te laat, maar toch zat iedereen er gelukkig nog. Met een heerlijke pannenkoekentaart aan het ontbijt, erg leuke dames van het hotel die veel moeite gedaan hadden voor de tafel en de taart!
Daarna afscheid van Daf en zijn Mark en ik met de bus naar Kuta gegaan om weer te gaan surfen. Heerlijk weer gesurft en daarna een grote pizza, hadden we wel verdiend;)
Weer op naar de bushalte om de bus terug te nemen, die zou elk kwartier komen. Om de één of andere reden kwam de bus toch niet bij de halte waar wij stonden, dus maar een stuk verder gelopen. Ook hier hebben we anderhalf uur staan wachten voordat hij kwam… Weer een mooi avontuurtje.

De volgende morgen werden Mark en ik opgehaald om naar Gili Trawangan te gaan, we zouden 6 dagen samen de Gili eilanden afreizen met een optie op Lombok;) Na een busritje en een bootreis van anderhalf uur kwamen we aan op het paradijs genaamd Gili T; witte stranden, het enige verkeer was paard met water en turquoise water met veel vissen en schildpadden. Maar we kwamen hier vooral voor de feestjes! Eerst even het eiland verkennen en aan het strand gelunched en snel op naar het strand. Rond een uurtje of 2 werd het wel erg winderig en zijn we maar gaan schuilen voor ons hostel. Na een paar minuten werden we geroepen om de poolparty in te komen, daar zeggen we uiteraard geen nee tegen! Goed beschonken kwamen we hier uit, wat gedouched en op naar de markt voor wat eten en op naar de feestjes. Na een mooie avond werd Mark wat ziek wakker. Hij had hoogstwaarschijnlijk last van bijwerkingen van de malariapillen die we voor Lombok slikken. Een lekker lui dagje op het strand en maar ’s avonds makkelijk gegeten, pizzatje voor mij en wat fruit voor Mark gehaald. De volgende dag voelde hij zich nog niet goed en daarom zijn we maar terug naar Bali gegaan. Voordat we weggingen heb ik nog snel ge-parasailt, met een parachute achter een speedboot aan hangen. Supergaaf!! Het was erg helder en het uizicht was over alle drie de Gili eilanden tot aan Lombok en de andere kant zelf op tot Bali. Ik mistte het paradijs al snel en heb maar weer gelijk boottickets gekocht voor de volgende dag, terug naar Gili T. Maar ’s avonds eerst alleen met opa en oma uit eten, erg gezellig! Blijft bijzonder om hier, op hun paradijsje, met hun te zijn!

De volgende ochtend weer op naar Gili waar ik ’s middags met een partyboot mee zou gaan. Weer een mooi feestje met zonsondergang en overzicht over de eilanden, prachtig!! ’s Avonds was er een full moon party op het eiland, niet zoals op Koh Phangan, maar alsnog een mooi concept! Helaas was ik door de boatparty al helemaal kapot en ben dus redelijk op tijd naar bed gegaan. De volgende dag weer lekker geluierd en ’s avonds weer een mooi feestje met nieuwe mensen die ik in het hostel had leren kennen. Samen eerst wat eten op de markt en daarna weer naar Sama Sama waar live muziek à la Bob Marley gespeeld werd, zoals het hele eiland eigenlijk wel was; overal werd wiet of andere drugs aangeboden, er waren slechts 2 politie agenten te vinden op het eiland. De politie was hier ook maar sinds 2 dagen, aangezien er een Braziliaanse jongen vermist was na het nemen van mushrooms. Het vermoeden is dat hij ’s nachts na het stappen het water is ingegaan en meegenomen is door de stroming.

Ik had nog 1 nacht over op de Gili eilanden maar besloot om deze toch maar op Bali te besteden met de rest van de familie, iedereen was ondertussen weer terug van hun eigen kleine reisjes en ik sloot daar als laatste bij aan. Op de boot terug nog maar even van de zon genoten op het dek en zelfs nog dolfijnen gespot die ons tegemoet kwamen zwemmen, heel gaaf om mee te maken met al die kleintjes tussen zo’n grote school. De chauffeur die mij bij het hotel moest afzetten wist het helaas niet helemaal te vinden en geloofde ook niet helemaal in mijn aanwijzingen. ‘Nee, je moet hier zijn. Ik ken je hotel niet, maar ik ben er vrij zeker van dat je hier moet zijn.’ Na bijna 2 uur, ipv een kwartiertje op de heenweg en heel Sanur gezien te hebben, kwam ik aan tijdens Heppie Hour waar iedereen me al opwachtte om uit eten te gaan.

De laatste dag nog wat gerelaxed en gezwommen met opa en oma, wat laatste fotootjes gemaakt en met z’n allen weer uit eten op het strand met opgaande(!!) maan. Dit hadden we nog nooit gezien, een fel rode maan die uit het water opkwam en met een rap tempo omhoog rees. Op de heenweg waren opa en oma met de taxi gegaan en wij lopend langs het strand, maar op de terugweg wilde opa en oma dit ook maar proberen. En zonder problemen kwamen we aan bij het hotel en was dit vooral voor opa een enorme prestatie. Een heerlijke afsluiter van een bijzondere trip met bijna de hele familie op Bali, wat kunnen we ons nog meer wensen?! Naast dat we Daf en de rest van de familie er graag bij hadden gehad uiteraard;)

De volgende ochtend werden Mark en m’n ouders al om half 11 weggebracht door het hotel en hadden Dennis, Shintaria en ik nog tot half 2 voordat we opgehaald werden. Nog even lekker luieren met een laatste Bintang op het strand, wat goedkope zonnebrillen gescoord en nog snel wat laatste souvenirs ingekocht. Helaas was het tijd om afscheid te nemen van opa en oma en op naar het vliegveld.

De lange reis was nu wat makkelijker doordat we tijdens het wachten wat spelletjes met z’n drieën konden spelen. Tijdens de tweede vlucht hadden we een taart voor Dennis en Shintaria geregeld als verrassing. Helaas had de bemanning dit niet helemaal begrepen en nog voordat we opstegen kwam er al een steward naar ze toe om te vragen of het klopte dat zij de weddingcake besteld hadden… Weg verrassing. Maar het was alsnog erg leuk en lekker om het ontbijt af te sluiten met een lekker stukje taart!