Cambodja; land van uitersten
Door: Carlo
Blijf op de hoogte en volg Carlo
17 December 2014 | Cambodja, Preah Seihanouk
Na een goeie vlucht met Malaysia Airlines en een korte overstap op Kuala Lumpur ben ik eindelijk op Cambodjaans grond aangekomen na 16 uur. Nog even door de douane het visum halen en dan met de tuktuk naar het hostel. Ik snap nog steeds niet heel veel van de douane hier, maar for some reason hebben 8 man mijn paspoort ingezien en bestempeld. Ze zitten daar achter een balie in een rijtje, bij persoon A moet je je paspoort met ingevulde formulieren afgeven, dan gaat ie het hele rijtje af waarbij er wat handtekeningen en stempels worden gezet. Voor de rest van de tijd zitten ze wat te borduren en facebooken… Maargoed, ik was er doorheen. Samen met een meisje (Madhu) uit Singapore werd ik opgehaald in een tuktuk naar het hostel, het was haar eerste keer op reis en erg zenuwachtig. Ook al was ze 28, het deed me erg denken aan 4 jaar geleden dat ik voor het eerst op reis ging. Weg van alles wat bekend is en een veilig gevoel geeft, en dat voor een lange tijd. Ze kwam hier om les te geven in wiskunde en Engels, dit staat ook op m’n bucket list na het zien van de kinderen hier; zielsgelukkig met weinig tot niks. Daar kunnen wij als westerlingen nog veel van leren…
Madhu werd een beetje rondgeleid door een local uit Siem Reap, waar ik uiteraard graag gebruik van maakte. Toch had ik het redelijk snel gezien en ben ik een powernap gaan nemen. ‘s Avonds ben ik ergens in m’n eentje wat gaan eten, na 5 minuten kwam er een Amerikaan tegenover mij zitten vanwege ruimtegebrek. Hij verbleef in het zelfde hostel en het was goed om het nergens over te hebben.
Vroeg ging ik mn bed in om de volgende ochtend om 05:30 opgehaald te worden door mijn gids die mij de ochtend de tempels van Angkor Wat ging laten zien. De dag begon bij de grootste en bekendste tempel van het hele complex, Angkor Wat tempel. Hier stonden al zo’n 300-400 mensen klaar om de zonsopgang te bekijken, wat een kleine tegenvaller was. Alle tempels zijn ongeveer 800-1000 jaar oud en ongelofelijk hoe deze toen gebouwd zijn, in het midden van de jungle. Ik zal een paar foto’s toevoegen voor een indruk, alleen de Angkor Wat tempel was al 1,5 km bij 1,5 km. Het kost je dus ook ruim 2 dagen om alles op het complex te zien.
Terug in het hostel leerde ik Anna kennen, een meisje uit Portugal die net voor uitwisseling in Hanoi een aantal maanden heeft gezeten. Samen zijn we Siem Reap ingegaan om daar wat rond te lopen. We dachten dat we een tempel binnen liepen, maar het bleek een groot scholen complex te zijn waar op dat moment kinderen van ongeveer 10 jaar les kregen. Zodra ze ons gespot hebben door de ‘ramen’ zijn ze super-enthousiast, zwaaien en totaal afgeleid van de lerares. Een heerlijk verse fruitshake gehaald bij een tentje op straat, gemaakt van passie fruit. s ‘Avonds uit eten met een wat grotere groep en Anna en Jordi uit Alaska. Samen met hun zijn we de volgende dag met de tuktuk naar het complex gegaan voor een andere route dan die ik de dag ervoor genomen had, aan een watertje de zonsopgang gezien met slechts 2 anderen en daarna als enige door een paar tempels gelopen. s ‘Middags liepen we over water naar een tempel en zagen we aan wal een klein bootje liggen met wat locals erbij. Wij erheen om te vragen of we die konden huren en als enige daar rond te varen. Helaas waren ze zelf niet de eigenaar en hadden de sleutel niet van het slot. Uiteindelijk nadat we meerdere keren te horen kregen dat het niet mogelijk was om een bootje te huren hebben we iemand bereid gevonden die ons een half uurtje rond wilde varen. Supermooi en weg uit de drukte. De hele dag reed de tuktuk ons rond voor maar $15, uiteindelijk zijn we bijna 12 uur weggeweest. In de loop van de dag kreeg hij door hoelang we steeds overal wegbleven dat het een lange dag voor hem ging worden en werd steeds chagrijniger. Het lijkt me ook niet de beste baan, om steeds 5 minuten rond te rijden en overal ruim 1 uur moeten wachten in je tuktuk. Toch hebben we een super dag gehad en mega veel gezien.
De volgende dag nam ik de bus naar Phon Penh, een wat luxere bus met wifi en stopcontacten. Dat maakte de 8 uurtjes toch weer wat aangenamer. Nadat ik de tuktuk genomen had naar het hostel, kwam ik twee Amerikanen tegen die in dezelfde bus hadden gezeten in m’n kamer. Samen zijn we wat gaan eten; kip, soep, oesters en mieren… Helaas waren de laatste twee niet zoals we hoopten. Daarna een massage genomen in de stad voor $7 en zijn we terug gegaan naar het hostel. Phnom Penh is toch wel wat anders dan Siem Reap, ruim 2 miljoen inwoners tegenover 200,000. Dit maakte de stad, vol met afval niet veel aangenamer of veiliger. Veel verhalen over mensen die beroofd worden, toen we in een donker steegje een paar keer werden aangesproken of we wat drugs wilden hebben en het steegje steeds donkerder werd zijn we maar omgekeerd. Bleek geen slecht plan te zijn aangezien er al 2 gasten achter ons aan liepen die ons eerder aanspraken. Adrain, Amerikaan uit Oregon van 38 vertelde dat hij in Siem Reap s’ avonds was aangevallen door 4 kinderen van 12 jaar na het stappen. Gelukkig kon hij ze allemaal van hem afslaan voordat ze iets uit zn zakken gehaald hadden. Hij was samen aan het reizen met Amber, 33 en ook uit Alaska. Allebei indrukwekkende types, zij vol met tattoos, piercing door de neusgaten en werkt 8 maanden per jaar op de boot om zalm te vissen. Adrain lang zwart haar en rijdt bandjes rond tijdens hun tournee in busjes.
Met z’n 3en zijn we de volgende dag naar de Killing Fields geweest. Een complex met massagraven waar de botten en kledingstukken nog steeds naar boven komen. Tussen 1975 en 1979 is één op de vier inwoners van Cambodja vermoord door de Rode Khmer, drie miljoen mensen zijn op brute wijzen gemarteld en van het leven beroofd en in massagraven gegooid. Vreselijke verhalen krijg je daar te horen en beelden die mij altijd bij zullen blijven. In de avond zijn we een boottochtje gaan doen om de zonsondergang te bekijken op de Mekong. Daarna zijn we wat gaan eten op de nightmarket samen met Lisanne Roukens, Amber Warnink en Froukje en Koen Bosma wat wezen eten. Lisanne woont daar tijdelijk samen met Koen en ken ik van de honkbal. Met Amber heb ik een paar jaar in dezelfde klas gezeten. Was dus super om met hun wat te eten en vervolgens te gaan bowlen.
Die avond heb ik de nachtbus genomen met Amber en Adrain naar Sihanoukville om de boot te nemen naar Koh Rong. Stond niet op de planning, maar werd door iedereen aangeraden die ik hier sprak. Samen met Adrain moest ik een klein bedje delen in de bus, gelukkig was het maar 3,5 uur en kwamen we veel te vroeg aan. Om 5 uur kwamen we aan en werden we wakker gemaakt door lokale tuktuk chauffeurs om je weg te willen brengen naar het centrum. De bus zou ruim 5 uur duren en dachten we dus dat we in de middle of nowhere zaten en genaaid werden. Toch zijn we maar meegegaan omdat we geen keus hadden. Gelukkig zaten we daadwerkelijk in Sihanoukville en konden we een boot eerder nemen. Na een kleine rit van 50 minuten kwamen we aan in het paradijs. Witte stranden, blauw water en palmbomen. Met maar slechts 200 inwoners is het eiland nog redelijk onbekend onder toeristen. Helaas zijn er al plannen om resorts en zelfs een vliegveld te bouwen. Heel zonde dat de laidback sfeer die er nu is waarschijnlijk teniet zal gaan.
Nadat we een hostel uitgekozen hebben zijn we het strand opgegaan. Er werd ons verteld dat we kokosolie moesten kopen tegen de zandvliegen die je anders volbijten. Ik dus netjes een potje kokosolie kopen en insmeren. Na een paar uur merkte ik dat ik aardig begon te verbranden, was even vergeten dat het niet echt beschermd maar dat het verbranden juist sneller gaat. Een flink rode en pijnlijke rug als gevolg. No worries, we zitten op het paradijs dus volgende dag gewoon shirtje aanhouden en redelijk op tijd een mooie hike gemaakt naar de andere kant van het eiland. Een mooie klim over de berg en rotsen van ongeveer 45 minuten. Eenmaal aangekomen op ‘Lonely Beach’ waren we ook daadwerkelijk alleen op het strand en hebben we hier een paar uur doorgebracht. Heerlijk ontspannend! ’s Avonds zijn we ergens een barracuda van de BBQ wezen eten. Daarna zijn we in een aantal tentjes aan het strand wat wezen drinken tot 1 uur. Super gezellig en de volgende ochtend zouden we weer vroeg opgaan om de zonsopgang te bekijken en dezelfde hike te maken als workout.
Helaas werd ik nog voor de zonsopgang wakker en sindsdien ben ik constant aan het overgeven. Eerst dacht ik dat het door de drank en warmte zou komen, maar waarschijnlijk is het een voedselvergiftiging van wat bami wat ik bij Lonely beach gegeten heb bij een klein restaurantje. Hier haalde ik de vliegen uit het eten en zat redelijk vol met zand. Ik heb het dus ook niet opgegeten, maar dit zou zomaar eens de oorzaak kunnen zijn. Het is nu tien over 4 ’s middags en zit ik op ons balkon, nog geen 5 meter verwijderd van de golven. Toen ik gisterochtend wakker werd dacht ik eerst dat het flink aan het stormen was, maar het waren de golven. Heerlijk wakker worden! Vandaag dus helaas een rustig dagje en heb net wat medicijnen gekregen tegen het overgeven. Net een nachtbus geboekt voor morgenavond vanuit Sihanoukville naar Ho Chi Minh City (Vietnam). Ik hoop dat dus dat het morgen wat beter gaat zodat ik rustig de boot kan nemen en de busrit overleef van ruim 11 uur. Als ik verhalen online moet geloven zou dit zomaar 15 uur kunnen worden en zal je nog genaaid worden bij de grens. Helaas is er niet heel veel tegen te doen.
Ik zal proberen de volgende updates wat korter te houden, ik weet dat het niet heel chill is om zoveel te lezen, maar het is nou eenmaal lastig om dit allemaal kort en bondig te vertellen. Groetjes en houdoe!
Madhu werd een beetje rondgeleid door een local uit Siem Reap, waar ik uiteraard graag gebruik van maakte. Toch had ik het redelijk snel gezien en ben ik een powernap gaan nemen. ‘s Avonds ben ik ergens in m’n eentje wat gaan eten, na 5 minuten kwam er een Amerikaan tegenover mij zitten vanwege ruimtegebrek. Hij verbleef in het zelfde hostel en het was goed om het nergens over te hebben.
Vroeg ging ik mn bed in om de volgende ochtend om 05:30 opgehaald te worden door mijn gids die mij de ochtend de tempels van Angkor Wat ging laten zien. De dag begon bij de grootste en bekendste tempel van het hele complex, Angkor Wat tempel. Hier stonden al zo’n 300-400 mensen klaar om de zonsopgang te bekijken, wat een kleine tegenvaller was. Alle tempels zijn ongeveer 800-1000 jaar oud en ongelofelijk hoe deze toen gebouwd zijn, in het midden van de jungle. Ik zal een paar foto’s toevoegen voor een indruk, alleen de Angkor Wat tempel was al 1,5 km bij 1,5 km. Het kost je dus ook ruim 2 dagen om alles op het complex te zien.
Terug in het hostel leerde ik Anna kennen, een meisje uit Portugal die net voor uitwisseling in Hanoi een aantal maanden heeft gezeten. Samen zijn we Siem Reap ingegaan om daar wat rond te lopen. We dachten dat we een tempel binnen liepen, maar het bleek een groot scholen complex te zijn waar op dat moment kinderen van ongeveer 10 jaar les kregen. Zodra ze ons gespot hebben door de ‘ramen’ zijn ze super-enthousiast, zwaaien en totaal afgeleid van de lerares. Een heerlijk verse fruitshake gehaald bij een tentje op straat, gemaakt van passie fruit. s ‘Avonds uit eten met een wat grotere groep en Anna en Jordi uit Alaska. Samen met hun zijn we de volgende dag met de tuktuk naar het complex gegaan voor een andere route dan die ik de dag ervoor genomen had, aan een watertje de zonsopgang gezien met slechts 2 anderen en daarna als enige door een paar tempels gelopen. s ‘Middags liepen we over water naar een tempel en zagen we aan wal een klein bootje liggen met wat locals erbij. Wij erheen om te vragen of we die konden huren en als enige daar rond te varen. Helaas waren ze zelf niet de eigenaar en hadden de sleutel niet van het slot. Uiteindelijk nadat we meerdere keren te horen kregen dat het niet mogelijk was om een bootje te huren hebben we iemand bereid gevonden die ons een half uurtje rond wilde varen. Supermooi en weg uit de drukte. De hele dag reed de tuktuk ons rond voor maar $15, uiteindelijk zijn we bijna 12 uur weggeweest. In de loop van de dag kreeg hij door hoelang we steeds overal wegbleven dat het een lange dag voor hem ging worden en werd steeds chagrijniger. Het lijkt me ook niet de beste baan, om steeds 5 minuten rond te rijden en overal ruim 1 uur moeten wachten in je tuktuk. Toch hebben we een super dag gehad en mega veel gezien.
De volgende dag nam ik de bus naar Phon Penh, een wat luxere bus met wifi en stopcontacten. Dat maakte de 8 uurtjes toch weer wat aangenamer. Nadat ik de tuktuk genomen had naar het hostel, kwam ik twee Amerikanen tegen die in dezelfde bus hadden gezeten in m’n kamer. Samen zijn we wat gaan eten; kip, soep, oesters en mieren… Helaas waren de laatste twee niet zoals we hoopten. Daarna een massage genomen in de stad voor $7 en zijn we terug gegaan naar het hostel. Phnom Penh is toch wel wat anders dan Siem Reap, ruim 2 miljoen inwoners tegenover 200,000. Dit maakte de stad, vol met afval niet veel aangenamer of veiliger. Veel verhalen over mensen die beroofd worden, toen we in een donker steegje een paar keer werden aangesproken of we wat drugs wilden hebben en het steegje steeds donkerder werd zijn we maar omgekeerd. Bleek geen slecht plan te zijn aangezien er al 2 gasten achter ons aan liepen die ons eerder aanspraken. Adrain, Amerikaan uit Oregon van 38 vertelde dat hij in Siem Reap s’ avonds was aangevallen door 4 kinderen van 12 jaar na het stappen. Gelukkig kon hij ze allemaal van hem afslaan voordat ze iets uit zn zakken gehaald hadden. Hij was samen aan het reizen met Amber, 33 en ook uit Alaska. Allebei indrukwekkende types, zij vol met tattoos, piercing door de neusgaten en werkt 8 maanden per jaar op de boot om zalm te vissen. Adrain lang zwart haar en rijdt bandjes rond tijdens hun tournee in busjes.
Met z’n 3en zijn we de volgende dag naar de Killing Fields geweest. Een complex met massagraven waar de botten en kledingstukken nog steeds naar boven komen. Tussen 1975 en 1979 is één op de vier inwoners van Cambodja vermoord door de Rode Khmer, drie miljoen mensen zijn op brute wijzen gemarteld en van het leven beroofd en in massagraven gegooid. Vreselijke verhalen krijg je daar te horen en beelden die mij altijd bij zullen blijven. In de avond zijn we een boottochtje gaan doen om de zonsondergang te bekijken op de Mekong. Daarna zijn we wat gaan eten op de nightmarket samen met Lisanne Roukens, Amber Warnink en Froukje en Koen Bosma wat wezen eten. Lisanne woont daar tijdelijk samen met Koen en ken ik van de honkbal. Met Amber heb ik een paar jaar in dezelfde klas gezeten. Was dus super om met hun wat te eten en vervolgens te gaan bowlen.
Die avond heb ik de nachtbus genomen met Amber en Adrain naar Sihanoukville om de boot te nemen naar Koh Rong. Stond niet op de planning, maar werd door iedereen aangeraden die ik hier sprak. Samen met Adrain moest ik een klein bedje delen in de bus, gelukkig was het maar 3,5 uur en kwamen we veel te vroeg aan. Om 5 uur kwamen we aan en werden we wakker gemaakt door lokale tuktuk chauffeurs om je weg te willen brengen naar het centrum. De bus zou ruim 5 uur duren en dachten we dus dat we in de middle of nowhere zaten en genaaid werden. Toch zijn we maar meegegaan omdat we geen keus hadden. Gelukkig zaten we daadwerkelijk in Sihanoukville en konden we een boot eerder nemen. Na een kleine rit van 50 minuten kwamen we aan in het paradijs. Witte stranden, blauw water en palmbomen. Met maar slechts 200 inwoners is het eiland nog redelijk onbekend onder toeristen. Helaas zijn er al plannen om resorts en zelfs een vliegveld te bouwen. Heel zonde dat de laidback sfeer die er nu is waarschijnlijk teniet zal gaan.
Nadat we een hostel uitgekozen hebben zijn we het strand opgegaan. Er werd ons verteld dat we kokosolie moesten kopen tegen de zandvliegen die je anders volbijten. Ik dus netjes een potje kokosolie kopen en insmeren. Na een paar uur merkte ik dat ik aardig begon te verbranden, was even vergeten dat het niet echt beschermd maar dat het verbranden juist sneller gaat. Een flink rode en pijnlijke rug als gevolg. No worries, we zitten op het paradijs dus volgende dag gewoon shirtje aanhouden en redelijk op tijd een mooie hike gemaakt naar de andere kant van het eiland. Een mooie klim over de berg en rotsen van ongeveer 45 minuten. Eenmaal aangekomen op ‘Lonely Beach’ waren we ook daadwerkelijk alleen op het strand en hebben we hier een paar uur doorgebracht. Heerlijk ontspannend! ’s Avonds zijn we ergens een barracuda van de BBQ wezen eten. Daarna zijn we in een aantal tentjes aan het strand wat wezen drinken tot 1 uur. Super gezellig en de volgende ochtend zouden we weer vroeg opgaan om de zonsopgang te bekijken en dezelfde hike te maken als workout.
Helaas werd ik nog voor de zonsopgang wakker en sindsdien ben ik constant aan het overgeven. Eerst dacht ik dat het door de drank en warmte zou komen, maar waarschijnlijk is het een voedselvergiftiging van wat bami wat ik bij Lonely beach gegeten heb bij een klein restaurantje. Hier haalde ik de vliegen uit het eten en zat redelijk vol met zand. Ik heb het dus ook niet opgegeten, maar dit zou zomaar eens de oorzaak kunnen zijn. Het is nu tien over 4 ’s middags en zit ik op ons balkon, nog geen 5 meter verwijderd van de golven. Toen ik gisterochtend wakker werd dacht ik eerst dat het flink aan het stormen was, maar het waren de golven. Heerlijk wakker worden! Vandaag dus helaas een rustig dagje en heb net wat medicijnen gekregen tegen het overgeven. Net een nachtbus geboekt voor morgenavond vanuit Sihanoukville naar Ho Chi Minh City (Vietnam). Ik hoop dat dus dat het morgen wat beter gaat zodat ik rustig de boot kan nemen en de busrit overleef van ruim 11 uur. Als ik verhalen online moet geloven zou dit zomaar 15 uur kunnen worden en zal je nog genaaid worden bij de grens. Helaas is er niet heel veel tegen te doen.
Ik zal proberen de volgende updates wat korter te houden, ik weet dat het niet heel chill is om zoveel te lezen, maar het is nou eenmaal lastig om dit allemaal kort en bondig te vertellen. Groetjes en houdoe!
-
17 December 2014 - 10:44
Daphne:
jeeeezus wat een lap tekst man! -
17 December 2014 - 10:52
Carla:
He kanjer!
Oh wat ben ik jaloers op je. Maar vooral blij dat je zo geniet. Voordeel van alleen reizen is dat je veel mensen ontmoet. Leuk!
En wat schrijf je leuk! Heb je vast van je 'tante' geerfd:-)
Blijf uitkijken met eten. Met de hygiene nemen zij het minder nauw en er zitten vaak ingredienten in waar onze westerse maag niet zo goed tegen kan.
Mick en ik kijken helemaal uit naar Laos en Cambodja. Staat alleen op losse schroeven vanwege mijn knie. Maandag naar de orthopeed en dan echo of MRI om goed te kijken wat er aan de hand is. En dan kijken of ik pijnvrij kan zijn 16 januari. Anders..... moeten we een andere keer.
Nog maar niet aan denken.
Blijf lekker genieten.
Dikke kus en veel liefs,
Car -
17 December 2014 - 10:54
Little Sistaah:
Maar wel een heel gaaf verhaal :D ben jaloers hoor ^^ -
17 December 2014 - 11:57
André Steensma:
Mooi verhaal, maar hoop echt dat je je morgen beter voelt met die busreis.. Anders doe je die maar een dag later!!
Sterkte!!
XX -
17 December 2014 - 12:36
Soesma:
Hey Carlo,
Wat leuk om te lezen dat je echt aan het genieten ben.
Wij missen je hier bij GC.
Veel plezier nog verder.
Groetjes,
Soesma -
17 December 2014 - 12:43
Marlou:
Cool Carlo! Klinkt alsof je helemaal op je plek bent als traveler! Doe het rustig aan en hopelijk voel je je morgen wat beter! Sterkte en genieten!! X
-
17 December 2014 - 16:10
Opa En Oma:
Carlo we zijn weer ontzettend trots op hetgeen je weer onderneemd in je eentje, maar ook jaloers.
Hopelijk gaat het alweer beter met je ingewanden. Veel sterkte uit een nat Haarlem waar morgen het Serious request losbreekt. -
17 December 2014 - 18:14
Joyce:
Wowww wat een verhaal haha! Wat heb je al veel gedaan en meegemaakt zeg, toch wel heel leuk om de uitgebreide versie te lezen!
Nog precies 2 weken te gaan en dan stap ik op het vliegtuig naar jou toe, ik kan niet wachten!! :-)
Geniet van alle mooie en leuke dingen en ik hoop dat je morgen weer opgeknapt bent.
Dikke kus <3 -
17 December 2014 - 19:16
Ellen:
Hey Lieverd,
Wat een mooie belevenis en wat schrijf je leuk. Natuurlijk hoor ik al veel van je, maar kan er eigenlijk geen genoeg van krijgen:) Op het werk worden ze gek van me.....zit erg op te scheppen;)
Ben altijd wel weer verrast over de 'bekende' die je tijdens zo'n reis tegen komt.
Cambodja triggert me wel hoor. En nu ook erg benieuwd naar Vietnam.
Zorg er maar wel voor dat je goed herstelt en wat kritischer bent op wat je eet. En Coca Cola drinken!!
Zo genoeg van deze bezorgde moeder.
Laat je verrassen en geniet met volle teugen van deze unieke ervaring.
Heel veel liefs van moeders;)
XXXXXXX
-
17 December 2014 - 20:13
Doris:
Wauwie carla, ik ben jaloers! (behalve op het overgeven dan). Hopelijk ben je snel weer beter en kun je verder gaan met genieten!! -
17 December 2014 - 20:18
Ivonne:
He Carlo, je verhalen kunnen niet lang genoeg zijn, vind het heerlijk reisverhalen te lezen en en dan zeker van mijn neefje.
Dennis was destijds ook erg onder de indruk van de killing fields, best boos eigenlijk. Maar goed dat je dit ook afwisseld met chillen. Let op met je eten en geniet van je volgende trip.
Lief Tante Ivonne -
21 December 2014 - 18:16
Peter:
Hey Carlo,
Weer leuk je belevenissen te volgen.
Take care,
Peter.
-
23 December 2014 - 18:33
Aman, Jor En Fynn:
Heey Ome Carlo!
Wat een verhaal zeg! Echt leuk om te lezen!
Heel veel plezier nog en we blijven je volgen!
Groetjes,
Aman, Jor en Fynn -
01 Januari 2015 - 13:58
Opa En Oma:
Hoi Carlo,
Op de eerste plaats een gezond en voorspoedig 2015 toegewenst en mogen al je grootse plannen werkelijkheid worden.
Op je reisverslag kunnen we maar één ding zeggen, het is ongelooflijk voor deze mensen op leeftijd wat jij allemaal meemaakt en ziet op deze wereldbol. Ga zo door.
Heb het uitgeprint zodat het weer een plaatsje krijgt in de map van Oma waar ze de reisbelevenissen van de kleinkinderen bewaard.
Sterkte van ons en tot ziens op Bali
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
