Hanoi - Bangkok

Na een heerlijke treinreis, waarin ik mijn ‘compartiment’ met 3 andere Thaise mannen deelde, kwamen we om 04:30 aan in Hanoi. Ondanks dat de treinreis erg hobbelig was en dat we op een keihard matras sliepen was het een stuk beter dan afgelopen nacht, zowel langer als comfortabeler. De stad was nog erg rustig en zelfs het hostel was nog bezig met opstarten. Ik kon eindelijk mijn was doen, wat eigenlijk al dagen geleden gedaan moest worden. Maarja, aan parfum doet niemand hier en een stinkend shirt is meer regel dan uitzondering en de bergbeklimming zorgde ervoor dat wat nog schoon was nu ook onder de modder zat. Gelukkig zou de was vanavond rond 6 uur weer schoon zijn en bijna m’n hele backpack zat in de was. Jane en Peter waren aan het kijken voor een tour naar Halong Bay en wilde zo snel mogelijk weg uit Hanoi omdat ze daar al geweest waren. De tour die ik geboekt had die de volgende ochtend zou vertrekken zat helaas al vol, maar die van vandaag zat nog niet vol en zou om 07:00 vertrekken. Aan het ontbijt maar even de opties bekeken en dat zou het beste voor hun zijn. Peter vroeg of ik niet een dag eerder wilde gaan om met hun mee te gaan. Dat zou betekenen geen oud & nieuw op Halong Bay en geen schone was. Maar toch leek het me super gezellig en heb ik dus ook maar omgeboekt. Onderweg werden er 2 spellen uitgelegd, Buffalo en Ten&Mine. Zodra je met je rechterhand dronk en iemand riep Buffalo naar je moest je het hele drankje (wat nog over was) in 1 keer op drinken. Deed je dit met je rechter hand en iemand riep Duffalo moest je een nieuw drankje halen en dat ook in 1 keer opdrinken. Bij het andere spel mocht je de woorden Ten en Mine niet zeggen. Deed je dit wel moest je tien push-ups doen. Dit ging door totdat we terug in Hanoi waren en uiteraard werden veel mensen betrapt die de fout in gingen. We sliepen op een van de drieduizend eilandjes van kalksteen met een klein strandje met allemaal bungalows en één bar, waar ’s avonds gefeest werd. Je kon een kayak nemen wanneer je wilde en het uitzicht vanaf de kamer was weer ongelofelijk.

De eerste middag vertrokken we op een schip om 4 uur lang rond te varen met harde muziek en veel bier; de boozecruise. Supervet en veel andere mensen leren kennen, maar ook een goed beeld gekregen van de omgeving, waar zich diverse vissersdorpjes op het water bevinden waarvan de bewoners niet of nauwelijks op het vaste land komen. Eenmaal teruggekomen op het eilandje wat gegeten doorgefeest.
De volgende ochtend werd ik verrassend vroeg, 7 uur, en zonder kater wakker. De deur van de kamer stond open en ik moest 2 keer kijken voordat ik realiseerde waar ik op uitkeek. De eilandjes leken een stuk dichterbij dan ik me kon herinneren. Na wat gegeten te hebben ging Peter ‘rockclimbing’ en Jane en ik namen een kayak om wat rond te varen. Weer een onwijs gave ervaring om in alle stilte tussen de eilanden door te varen en op elk strandje te liggen waar je maar wilt zonder dat er iemand anders is. Na bij een paar eilandjes/strandjes gestopt te zijn gingen we na een paar uur maar terug. We waren ondertussen al verder dan we zelf in de gaten hadden, het was dan ook pittiger om terug te komen dan de heenweg met diverse stops. Na een goeie lunch, die overigens elke dag hetzelfde is als de lunch en diner van de vorige dag, even een powernap in de hangmat gedaan en een beetje energie opgedaan voor de volgende avond feesten. Er was een grote groep nieuwe mensen gekomen die met oud & nieuw op Halong Bay zouden zijn dus we verwachtte dat het nog drukker zou zijn ’s avonds. Helaas was dit niet zo, we vermoedde dat de meeste hun energie spaarde voor de volgende avond. Toch was het weer een mooie avond!

Helaas werd ik de volgende ochtend weer vroeg wakker, gelukkig weer zonder kater! Zal de frisse lucht dan zo’n goede invloed hebben? Één van de anderen was wakker geworden op het strand met flink wat schaafwonden, een traantje onder z’n ene oog en LA onder z’n andere oog getekend. Hij was kennelijk in het kampvuur gevallen en kon zich nauwelijks nog wat herinneren. Wat wel duidelijk was, was dat hij nog steeds dronken was en gewoon doorging met drinken. Om de afgelopen dagen te vieren sloeg hij rond half 9 op de ‘gong’, waar alleen de Vietnamezen op mochten slaan om aan te geven dat er gegeten mocht worden. Sloeg iemand anders op deze gong dan betekende dat hij een rondje gaf aan iedereen, iedereen werd dan ook uit zijn of haar bed geroepen om gratis bier te halen. Er was uiteraard één blond meisje bij die het biertje met haar rechterhand aan het drinken was, zelfs het atje dronk ze met haar rechterhand dus mocht ze twee biertjes achter elkaar op drinken om 08:30… We baalden allemaal erg dat we van dit paradijs weer weg moesten en om 12:30 moesten we met de boot naar de bus die ons naar de volgende boot zou brengen om vervolgens veel te lang over het laatste stuk zou doen. Peter nam ons mee uit eten in een, zeker voor backpackers, sjiek restaurant met heerlijke burgers en rode wijn. We hadden alle drie nog geen accommodatie geboekt en doordat het oudjaarsdag was zat alle hostels propvol; ‘I am sooo sorry, we are fully booked’. Dan maar een mooi hotel met z’n 3en en snel de stad in, we hadden nog maar 2 uurtjes nadat we omgekleed waren voordat het 12 uur was. Snel met een taxi de stad in een van kroeg naar kroeg om wat shotjes te drinken en in de stemming te komen na een lange dag reizen. In het 2e barretje werd live muziek gespeeld en daar bleven we dan ook tot iets na 12en hangen. Één van de leden uit de band leek verdomd veel op Ho Chi Minh, de leider van de revolutie die Vietnam uit de handen van zowel de Fransen als de Amerikanen heeft geleid. De volgende dag zou ik naar het Ho Chi Minh mausoleum gaan waar hij opgebaard ligt om hem eindelijk te zien, na al die verhalen uit mijn boek en na alle portretten door het hele land waar hij te zien is. Om 01:15 namen we met wat andere Engelsen een paar motorbikes als taxi om naar de enige club te gaan die in de stad was. Nadat de jongens van de scooters wat tegenstribbelden gingen we eindelijk op weg en wilde ze ons ergens droppen in de middle of nowhere met de mededeling dat we er waren. Niks te zien en alles donker, dus wij bleven zitten en dachten dat we genaaid werden. Wat bleek, alles in Hanoi ging rond 00:30 dicht, ook met oud & nieuw. Overal was ook politie te zien en konden we dus helaas terug naar het hotel. Ondanks dit hebben we een super gezellige avond gehad!

1 januari 2015, het jaar zonder goede voornemens en we zien wel wat ervan terecht komt! Nadat we eindelijk uitgecheckt waren, na getreuzel van Peter, nam onze Ier de taxi naar het vliegveld om een vlucht naar huis te boeken. Ja, om te boeken. Hij boekt altijd alleen de heenvlucht en boekt pas de vlucht terug als hij terug gaat zodat hij de vrijheid heeft om terug te vliegen van waar hij op dat moment is in plaats van vast te zitten aan een datum en locatie waar je rekening mee moet houden. Jane en ik zouden naar het Ho Chi Minh mausoleum gaan en we moesten opschieten volgens de vrouw van het hostel want het zou al snel sluiten, het was ondertussen 12:00… Na een korte rit achterop een scooter bleek het mausoleum gesloten te zijn, slechts geopend tussen 06:00 en 10:30. Achterlijke tijden natuurlijk voor een toeristische trekpleister en ik zeker omdat dit de enige dag was dat ik ernaar toe kon was ik erg pissed. Maar weer terug naar het hostel en daar bekijken wat we zouden doen. We kwamen een jongen tegen die ook mee was naar Halong Bay en die wist van zijn lonely planet (een uitgebreidere dan die van mij) een leuke looproute. We kwamen onder andere op een soort dieren markt waar o.a. kikkers op straat werden vermoord door hun hoofd eraf te hakken en vervolgens hun huid eraf te trekken. Geschokt liepen we door en zagen we dat iemand een schildpad kocht. We konden niet geloven dat hiermee het zelfde zou gebeuren, maar dit werd nog veel erger… Ik zal de details besparen maar hij goot onder andere het bloed in een flesje vodka om het op te drinken. Vol afschuw liepen we door en hadden we even nodig om die markt te verwerken. Het was verder een hele mooie route door wat oudere gedeelte van Hanoi met kleine steegjes met overigens overal de rode vlag met gouden ster. Ergens in een klein steegje hebben we heerlijk gegeten, Vietnameze ‘pancakes’ in rijstpapier gedoopt in chilisaus. Heerlijk!

’s Avonds op tijd geslapen en de volgende ochtend afscheid van Jane genomen en de taxi naar het vliegveld genomen. Ondanks dat de chauffeur vroeg waar ik heen moest wist hij me nog op de verkeerde terminal te droppen… Domestic in plaats van International. Dus nog maar een andere taxi gepakt om nog net op tijd te zijn met het inchecken. Afscheid van Vietnam, maar op naar Joyce en Thailand! Na een soepele vlucht naar Bangkok wachtte Joyce me op die de vorige avond al geland was vanuit Amsterdam. Super om haar weer te zien en om de aankomende weken samen te reizen. Onze eerste stop was Chiang Rai, dichtbij de grens van Laos in het noorden van Thailand, waar we eind van de middag aankwamen. We hadden 3 nachten in een klein leuk guesthouse geboekt, maar hadden al bij aankomst besloten dat dat iets teveel zou zijn en hebben de derde nacht maar geannuleerd. Chiang Rai is een klein dorpje wat meer als uitvalsbasis gezien wordt om de drukte van Chiang Mai te ontlopen en waar men voornamelijk als dagtrip heengaat om de witte tempels te bekijken. We zijn bij aankomst gelijk het dorp in gegaan en kregen de tip om vanaf 7 uur een kijkje te nemen bij de grote klok bij de rotonde, die zou elk uur een bezienswaardigheid zijn met verschillende kleuren. Toen we het dorp inliepen zagen we aan grote klok staan en kwamen niet meer bij dat deze grauwe betonnen klok het moest zijn, als dit al een bezienswaardigheid moest zijn dan was het wel heel triest gesteld. We voelden ons erg aangekeken toen we over de markt liepen, we zagen ook geen andere toeristen rondlopen en we voelden ons hierdoor niet heel erg op ons gemak. Het was aan de andere kant voor mij wel lekker om niet tussen de hordes te lopen. We kwamen een klein kraampje tegen waar ze wat vuurwerk verkochten en hebben maar een klein potje gekocht om toch nog een beetje het oud & nieuw te vieren aangezien Joyce op moment supreme in de lucht zat.

De volgende dag zijn we met een soort tuktuk naar de witte tempels gebracht voor 20 baht per persoon, we zijn er nog steeds niet uit of dit een soort lijndienst is of dat hij overal stopt waar iedereen wilt die instapt. Het is een grote rode truck waar iedereen in kan stappen die aan de kant van de weg hem aanhoudt en op een stopknop kan drukken als je eruit wilt. Een prachtige witte tempel die nog mooier is dan op alle foto’s met indrukwekkende handen die links en rechts uit de grond steken. Daarna zijn we naar de zwarte huizen gegaan die de hel moeten voorstellen, in tegenstelling tot de witte tempels die de hemel moeten voorstelen, die wat minder waren dan verwacht. ’s Avonds hebben we de bus geboekt voor de volgende dag naar Chiang Mai, vanuit waar we naar Pai konden. Een klein laidback dorpje vol met hippies. Hier zouden we 2 nachten blijven, maar hebben maar een nachtje bijgeboekt voor onze bungalow. De sfeer is er heerlijk en we hadden erg geluk met het weer. We hebben wat rond gereden op onze gehuurde scooters en af en toe bij het zwembad gelegen. Een prachtige omgeving tussen de bergen met watervallen en hot springs, waar je in natuurlijk water van 36 tot 40 graden kan zwemmen. Het water stroomt door gaten in de aarde tot diep in de aarde waar het opgewarmd wordt en als condens naar boven komt en het temperaturen rond de 100 graden bereikt. Op de eerste dag kwam ik bij een grote Buddha op de berg met uitkijk over de vallei Amber uit Alaska tegen, waarmee ik naar Koh Rong ben geweest. Wat een toeval om haar tegen te komen, dit soort momenten zijn zo bijzonder op een reis en dan is de wereld toch nog kleiner dan je denkt. Amber was via Laos in Thailand terecht gekomen en was zonder Adrain verder gegaan. De dag daarna kwamen we 2 Amerikanen tegen, John en Amy uit Washington en St. Louis. 2 goede vrienden die al jaren samen aan hardloopwedstrijden doen maar beiden flink geblesseerd zijn. We hebben wel driemaal afscheid van ze genomen, maar we bleven maar aan de praat. Het is John zijn doel om ook ooit de marathon van NY te lopen en was hier erg door gefascineerd, nadat we na ruim anderhalf uur contactgegevens hebben uitgewisseld hebben we voor de 4e keer afscheid genomen.

Toen bleek dat het een paar dagen zou gaan regenen hebben we de bus naar Chiang Mai geboekt, helaas bleek het daar ook nog een paar dagen te gaan regenen en diezelfde avond begon het al te storten. Ik heb maar een kookcursus geboekt en Joyce is avontuurlijk gaan ziplijnen. Dus naast de Vietnamese keuken kan ik nu ook de Thaise toevoegen aan mijn assortiment. Het was de hele avond nog regenachtig dus niet veel gedaan en na een paar biertjes naar bed gegaan. Voor de volgende middag had ik een Muay Thai cursus geboekt om toch maar wat beweging te krijgen als voorbereiding op de marathon van Rotterdam en me eens goed in het zweet te werken. Ik heb het geweten ook, na enkele oefeningen met honderden herhalingen was de warming up klaar en mocht ik de handschoenen aantrekken. Het was heerlijk om er even flink op los te slaan en trappen, maar werd voornamelijk op techniek gewezen en af en toe een corrigerend tikje om te laten zien dat de dekking beter moet. Toch vonden ze dat ik het aardig deed voor een eerste keer, dus misschien dat ik het thuis maar eens voortzet in de vorm van boxen. ’s Avonds was er een show met verschillende gevechten en daar zijn we samen heen geweest. Het zou in een arena zijn, maar ik had me een arena toch iets anders voorgesteld dan een ring met 4 rijen plastic stoeltjes eromheen. Daar omheen waren weer verschillende barretjes waar je van tevoren kon poolen, de strijd tussen deze barretjes was hevig toen bleek dat ik bij de verkeerde bar bestelde; ‘Sorry, you do not sit in my area, I do not want to fight with her’. Met her bedoelde ze dame van de bar ernaast, en ondanks dat haar drank goedkoper was, ik kon er niks kopen omdat ik niet op ‘haar’ stoelen zat. Er hing sowieso een aparte sfeer met wat oudere en dikkere mannetjes die er rond liepen, toen we wat beter rondkeken bleek dat het voornamelijk ladyboy barretjes waren die graag een potje met je wilden poolen. ’s Middags hebben we een 2 daagse olifanten tour geboekt bij een opvangcentrum waar ze olifanten wegkopen bij andere plekken waar ze gebruikt worden voor toerisme of andere slechte doeleinden.

Toen we eenmaal in het busje zaten bleek dat we de enige waren die de tweedaagse tour geboekt hadden. Bij aankomst kregen we een kort praatje en gelijk bananen in de hand gedrukt om op het terrein de olifanten eten te geven. Wat een enorme beesten als je er zo dichtbij staat, en is het wel even uitkijken dat ze je niet over de voeten lopen. Nadat we ons omgekleed hadden en ‘originele mahout’ kleren aanhadden waardoor we alle toeristen er hetzelfde uitzagen mochten we een ritje gaan maken op de olifanten, wij kregen ‘Superman’ aangewezen voor beide dagen. Superman is de enige olifant met slagtanden die er rond loopt en is nog een jonkie, 13 jaar. Ook is hij wat eigenwijzer en hongeriger dan de rest en duurt het een eeuwigheid voordat hij het hele rondje heeft afgerond doordat hij overal stilstaat om te eten of gewoon te eigenwijs is om door te lopen. Deze olifanten eten tussen de 250 en 300 kg per dag aan planten en fruit en wegen ongeveer 5.000 kg… Na de lunch mochten we nog een rondje lopen op Superman, de heuvels op en daarna wassen. Niet normaal hoe steil deze enorme dieren omhoog kunnen lopen, we hadden vaak moeite om er niet vanaf te vallen. Toen ik voorop zat en een foto van zijn hoofd probeerde te maken wilde hij de camera met z’n slurf pakken en ik dacht dat het leuk was om hem een hand te geven, totdat hij deze vastpakte en eraan begon te trekken. Ik schrok me rot en dacht dat hij me er zo vanaf zou gooien en kon me gelukkig op tijd lostrekken, het is lastig om in te schatten of ze willen spelen of dat ze menens zijn, ik denk vooral door hun grootte. We hadden de pech dat Superman niet zo van het koude water hield en dus niet het water in wilde om zich te laten wassen… Dan maar hopen op morgen.

Om drie uur was het programma klaar voor de eerste dag en ging iedereen weer terug naar Chiang Mai, behalve wij. Wat verveeld en lichtelijk geïrriteerd vroegen we ons af wat we konden doen, het antwoord was om onze spullen naar onze slaapplek te brengen en maar wat te rusten. ‘Probeer maar eens tot rust te komen hier in plaats van altijd bezig te zijn’. Misschien zat hier wel wat in en hebben we maar een powernap gedaan in ons hutje, wat uitkeek over het kamp en de vallei. Een paar dunne matrasjes en klamboe’s waren onze bedden met maar 3 muren om ons heen. Na een uurtje werden we wakker geschrokken door de geluiden van de olifanten, supergaaf! Toen we weer beneden kwamen bleek dat er nog steeds niks te doen was, ‘willen jullie anders helpen koken?’ Nee, we gaan wel even rondlopen… Helaas was er niet veel te zien naast tabakvelden en bananenbomen. Dus maar weer een powernap tot het avondeten. Om 7 uur waren we klaar met het avondeten en konden we weer naar onze hut, waar we maar een filmpje hebben gekeken. Tenminste, omdat ik geen oplader voor m’n laptop heb meegenomen hebben we hem niet af kunnen kijken en zijn we om 9 uur maar gaan slapen, om 7 uur moesten we weer klaar staan voor ons ontbijt.

Prachtig om zo wakker te worden, de vallei werd overdekt door een wolk van condens en de olifanten stonden overal wat te eten. Helaas stonden ze ’s nachts wel vastgebonden, er waren geen hekken of stallen om te voorkomen dat ze wegliepen. Na ons ontbijt liepen de meeste wel vrij in de omgeving en mochten we de baby olifant voeden met bananen en suikerriet. Gelijk kwamen er meerdere olifanten aan en was het even wringen met 3 enorme olifanten die heel graag een banaantje wilde hebben, en wij maar op slippers staan… Het was een groep van 2 vrouwtjes, 1 mannetje en een baby olifant waarbij de dames constant opgewonden achter het mannetje aanliepen. De spanning werd flink opgebouwd tussen de dames en het mannetje moest maar niks van ze weten. Na 10 minuten moest er door de mahous (verzorgers van de olifanten, elke olifant heeft zijn eigen mahou) ingrijpen voordat de jaloezie bij de dames teveel werd. Daarna mochten we Superman weer gaan voeren en hem gaan wassen. Na flink wat gedoe is hij eindelijk het water ingegaan en konden we hem gaan wassen. Supergaaf om hem zo in het water te zien spelen en hem te wassen, ook al was het soms wat eng dat hij erg dichtbij kwam terwijl wij niet veel grip hadden in de modder.

Na de lunch mochten we nog eventjes op de allergrootste olifant, en die was echt mega, rijden en zijn we daarna de bergen in gegaan om naar een waterval te gaan en te raften. Eerst aangekomen bij de waterval zijn we van de waterval gegleden als een glijbaan wat onwijs vet was. Daarna moesten we, zoals we wel gewend waren, drie kwartier wachten op het bedrijf met de raftboten. De gids van onze boot leek niet heel ervaren, meerdere malen zei hij links terwijl hij rechts bedoelde en we botste op elke rots die er maar in het water lag, totdat we zo goed als kapseisde en een Engelse jongen en ik het water in vielen. We vielen precies in het stuk water waar we er niet uit moesten vallen, veel rotsen en snelstromend water. Dit was ook aan het gezicht van onze gids te zien en we konden er gelukkig snel weer in klimmen. We zaten met een Engels stel in de boot en het meisje was enorm in paniek, het zorgde voor veel hilariteit en we hebben ons goed vermaakt! Daarna was het snel terug naar het kamp, spullen pakken en met een andere groep terug naar Chiang Mai. Klaarmaken voor onze laatste dag in het noorden van Thailand en we wilde het goed afsluiten voordat we naar Koh Phangan zouden gaan. Beiden wilden we nog naar het national park Doh Intanon gaan, dit kon per dagtour in een minivan met 20 anderen of een scooter of auto huren en zelf op pad gaan.

Via het hostel werden we opgehaald om scooters te huren, toen ik het hele contract had ingevuld bleek er geen verzekering bij te zitten en bleken de voorwaarde niet zo goed als ik hoopte en daar werd niet heel vriendelijk op gereageerd. We zijn dus maar terug naar het hostel gegaan en besloten om een auto te huren. Dit zou wat veiliger zijn op de snelweg, het was ruim anderhalf uur met de auto rijden naar het park, en wat comfortabler. Rond tien uur zijn we weg gegaan en bij verschillende watervallen gestopt. Doordat we niet met een tour zijn gegaan hadden we overal zo veel tijd als we zelf wilden en hebben we overal goed onze tijd genomen en lekker gechilled. Een heerlijke dag met veel zon en een prachtige omgeving die we afsloten op de top van de berg, de hoogste van Thailand. Ik had al gelezen dat het niet veel zou zijn, maar het was enorm toeristisch. Misschien stelde het ook niet veel voor omdat we met de auto naar de top zijn gereden en het uitzicht onderweg vele malen mooier was. Eenmaal terug was ik blij dat alles goed gegaan is zonder ongelukken en uitgeput van het verkeer en het links rijden. Een mooie afsluiter van Noord Thailand en de volgende middag namen we het vliegtuig naar Surat Thani om met de bus en boot naar Koh Phangan te gaan.

Het eiland wat bekend staat om de full moon party verwelkomde ons met regen, veel regen. Gelukkig was het alleen de avond van aankomst en waren de volgende dagen beter. We hebben twee scootertjes gehuurd en zijn de volgende dag naar een plek gereden om te snorkelen nadat we de ochtend aan het zwembad hebben gelegen. Ons huisje bevond zich aan het strand met een prachtig uitzicht over de zee en 10 meter van het zwembad, wat ook aan de zee lag. Helaas was het wat winderig geworden en was het zicht in de zee erg slecht. Dus zijn we maar weer terug gegaan naar het hotel, helaas kwamen we net te laat terug om de zonsondergang vanuit ons eigen terras te zien. Volgende dag nieuwe kansen. ’s Avonds zou er een feest zijn bij een waterval, waar we met de taxi heen moesten, na het uitstappen was het wat duurder dan we gewend waren van Thailand… 300 Baht in plaats van 20, €7,5 ipv €0,50. Zeker voor Thaise begrippen is dat een groot verschil, we hebben er ons maar bij neergelegd dat het toeristische eiland duurder is dan de jungle in het noorden. Het was een mooi feestje, maar zoals verwacht stond 90% van de mensen strak van diverse drugs die allemaal aan Joyce zijn aangeboden, om de een of andere reden is er niks aan mij aangeboden, helaas… De volgende dag maar wat uitgeslapen en heerlijk rustig aan gedaan aan het zwembad, met zonsondergang vanaf de rand van het zwembad. Nog even bootkaartje voor morgen kopen om op tijd bij het vliegveld te zijn. Tot onze schrik moeten we dan de boot van 05:00 hebben, hier hadden we niet echt naar gekeken met het boeken van het ticket. Helaas, het is niet anders. Om 04:15 de taxi geboekt naar de boot, en dan moeten we er wel op tijd zijn. Uiteraard was de taxi nergens te bekennen op tijd, om 04:35 kwam hij aanrijden en kwamen we net op tijd op de boot. Hij zal het allemaal wel weten. Om 15:00 kwamen we aan in mijn hostel na de boot, bus, vliegtuig en skytrain in Bangkok. Ondertussen is het 22:10 uur ’s avonds en is Joyce net onderweg naar het vliegveld op weg naar huis. Morgen heb ik de laatste dag in Thailand voordat ik naar Indonesië vlieg, naar de hele familie om bij de bruiloft van Dennis te zijn. Daarna zullen we doorgaan naar opa en oma op Bali en zal ik de laatste week met Mark doorbrengen op de Gili Eilanden en Lombok. Ontzettend bijzonder om zo’n reis met familie op zo’n unieke locatie af te sluiten. Mega veel zin in!