Koh Rong - Hanoi

Gelukkig sloegen de medicijnen aan en was het overgeven gestopt en heb ik ’s avonds wat fruit geprobeerd te halen, helaas was ik net te laat en waren alle keukens gesloten en kon ik alleen nog oreo’s of andere koekjes kopen… Niet echt waar ik op dat moment op zat te wachten. Dezelfde avond moesten 3 anderen ook overgeven die dezelfde vis hebben gegeten de vorige avond, grote kans dat de voedselvergiftiging hier vandaan kwam.

De volgende ochtend zijn we met z’n 3en weer naar de andere kant van het eiland wezen hiken, wat nu ineens een stuk zwaarder was met benen die van lood leken zonder energie. Het was het opnieuw waard, goed om alles eruit te zweten. We hadden ’s middags afscheid genomen van een jongen uit Oostenrijk die de speedboot van 12:30 zou nemen, die van mij zou om 16:00 vertrekken. Na een kwartier kwam hij terug met het nieuws dat de boot kapot was, nadat die van 09:00 ook al niet was vertrokken. Ik moest toch echt mijn boot van 16:00 uur hebben om de nachtbus naar Ho Chi Minh te halen. Om 16:00 was er goed en slecht nieuws, de boot vertrok, maar niet de speedboot van 45 minuten. Het werd een slowboat van ruim 2 uur… Ik ben snel naar de kleine apotheek gerend om pilletjes tegen zeeziekte te halen. Dit heeft me denk ik gered, het was een hel en ondanks dat ik enorm misselijk werd en de helft van de boot moest overgeven heb ik het binnen kunnen houden. Dit gebeurd me niet vaak;) Op naar de bushalte waar ik een uurtje moest wachten voor m’n bus, die via Phnom Penh naar Ho Chi Minh zou rijden. Helaas moesten we in PP overstappen en kwam onze bus pas na 2,5 uur wachten. In de tussentijd houdt niemand je op de hoogte en zit er 5 man personeel tv te kijken. Als je vraagt hoe lang het nog duurt voordat de bus naar Ho Chi Minh vertrekt, kijken ze je raar aan. Na nog tweemaal vragen geven ze blind het antwoord; thirty minutes. Na totaal 16 uur kwam ik rond 14:00 aan in Ho Chi Minh. Gelukkig heb ik goed kunnen slapen en was de grensovergang redelijk soepel. De grensovergang is overdreven immens groot en redelijk imponerend met de rode vlaggen, de één met de gouden ster in het midden (Vietnamese vlag) en de ander met hamer en sikkel. Deze zijn overal in Vietnam samen te vinden. Ik heb eindelijk een goed begin kunnen maken aan het boek ‘Saigon’ van Car, een super interessant boek over de geschiedenis van Vietnam in de periode van 1925 – 1975 waarin de Vietnamezen worden onderdrukt door o.a. de Fransen, Japanners en Amerikanen.
De geschiedenis van dit land van alleen de afgelopen honderd jaar is niet voor te stellen, hoe erg de Vietnamezen hebben geleden onder het kolonialisme van Frankrijk en pas redelijk recent zijn bevrijd door Ho Chi Minh. Overal in het land is zijn gezicht dan ook prominent te zien. Maargoed, ik was ondertussen in Ho Chi Minh City aangekomen. De stad van 3,5 miljoen scooters is enorm, en ik heb er de eerste dag maar wat rondgelopen. Eerst de markt op en daarna naar het oorlogsmuseum. Het museum over de Vietnameze (Amerikaanse) Oorlog die in de periode van 1945 tot 1975 ruim 3 miljoen Vietnamezen het leven heeft gekost. De impact van deze oorlog is nog steeds in het land te zien. Alleen al aan landmijnen zijn er na de oorlog meer dan 100,000 slachtoffers gevallen. Ook de impact van Agent Orange, het gif wat Amerika heeft gebruikt in pogingen om de Vietnamezen te vinden in de jungle, is nog steeds in de huidige generaties terug te vinden. Nog steeds worden misvormde kinderen geboren. Het was dus weer een indrukwekkende dag.

De volgende dag had ik een tour geboekt naar de Cu Chin tunnels waar de Vietnamezen zich in verscholen hielden tijdens de oorlog. Jarenlang hielden ze zich hierin verscholen in een netwerk van piepkleine gangen waar wij alleen maar languit gestrekt doorheen kunnen tijgeren. Super om te zien hoe de Vietnamezen de Amerikanen te slim af waren met zoveel verschillende trucs en vallen. ’s Avonds nam ik het vliegtuig naar Da Nang, waar ik alleen als overstapplaats overnachtte. De volgende ochtend nam ik de lokale bus een uurtje naar het zuiden naar Hoi An. De bus gaat werkelijk al toeterend als een bulldozer door het verkeer heen en alle scooters vliegen naar de kant zodra ze hem aan horen komen. Mensen krijgen niet langer dan 5 seconden om in te stappen en de bus blijft in die tijd ook langzaam doorrijden om geen tijd te verliezen. In Hoi An had ik nog geen hostel geboekt, zou wel goedkomen dacht ik. Met m’n backpack zou ik zo iets gevonden hebben en sloeg ik dus ook iedereen af die een taxi of motorbike aanbood.
Na ruim een half uur rondgelopen te hebben vond ik eindelijk de straat, waar ik dacht dat de ho(s)tels zouden zitten. Helaas zat ik wat verder van het oude centrum af, en ben ik maar gewoon bij een redelijk goedkoop hotel naar binnen gegaan na aanraden van een Fransman die op het terras zat. De eerste keer dat ik m’n eigen kamer had, een hele lieve vrouw die me hielp met een kookcursus boeken voor de volgende dag en gratis fiets om naar het oude centrum te fietsen. Het oude centrum is volledig in de oude Franse stijl en toch wel het leukste dorpje wat ik in heel Vietnam gezien heb. ’s Avonds hangen er overal gekleurde lantaarns en oude vrouwtjes verkopen van die lantaarns met kaarsjes die je in de rivier kan laten varen wat je geluk zou geven. Helaas regende het al de hele middag en was ik ook ’s avonds zeiknat geregend op de terugweg.

De volgende ochtend werd ik om half 9 opgehaald om samen met een gezin uit Sydney kookles te krijgen. Na een (ijskoud) ritje op de rivier naar een plaatselijk dorpje moesten we overstappen in de ronde vissersbootjes om het laatste stukje zelf te varen met een de typisch Aziatische puntige hoed gemaakt van bamboe op. Eenmaal aangekomen gingen we wat vissen en mochten eindelijk gaan koken. De vrouw van de eigenaar gaf ons de les en het was super om zelf de loempia’s, papaya salade, kroepoek etc. etc. te maken. Achteraf kregen we alle recepten mee en de terugweg was gelukkig per auto ipv per boot. Als je je afvraagt hoe het toch kan dat het koud is, vanaf Ho Chi Minh City is het een stuk kouder, en hoe noordelijker je gaat hoe kouder het wordt.

Bij terugkomst in het hotel heb ik de scooter tocht voor de volgende dag bevestigd. Ik mocht alleen op de scooter naar mijn volgende bestemming rijden, Hue. Een rit van ruim 200 km, wat ik waarschijnlijk iets heb onderschat. Het was een prachtige rit langs de kust en door de bergen, maar helaas raakte ik wat verdwaald in Da Nang en kwam ik pas rond 16:30 aan. Ik vertrok om 09:00 uur en heb wel op sommige plekken gestopt om even te kijken of een tempel te bekijken, maar ik heb ruim 2,5 uur verspeeld door rond Da Nang te rijden. Uiteraard spreekt niemand Engels als je ze nodig hebt en waren de grote snelwegen opgebroken voor onderhoud. Na een lange en koude rit, waarbij het verkeer ook nog eens wat chaotischer is dan we in Nederland gewend zijn kwam ik eindelijk aan in Hue. Hier had ik hetzelfde van verwacht als van Hoi An, maar helaas was dit een veel grotere stad zonder veel sfeer. Het enige hoogtepunt van de stad was, wat ik al uit m’n boek gelezen had, de Citadel waar de keizer van Vietnam altijd geleefd heeft en alle officiële ceremonies plaatsvonden. Helaas was er niet heel veel meer van over, maar het was wel dankzij het boek erg leuk om er rond te lopen. De avond ervoor had ik een Nederlandse jongen ontmoet die richting het Zuiden aan het reizen was met Israëlische meisjes. Een leuke avond gehad met wat spelletjes en interessant om verhalen te horen over de dienstplicht uit Israël en hoe ze zelf tegenover de oorlog in Gaza staan.

Op tijd naar bed gegaan om de volgende morgen een beetje op tijd op te staan en naar de ‘Citadel’ te bezoeken, de tempelcomplex waar vroeger de keizer woonde en officiële ontvangsten gehouden werden. Ook dit complex kwam voor in m’n boek en was voornamelijk daardoor interessant om te bezoeken. Net daarvoor ben ik langs een reisbureau gelopen om m’n treinreis naar Sapa via Hanoi te boeken, en kwam erachter dat ik beter dezelfde dag nog kon vertrekken met de trein om tijd te besparen. Ik kon gelukkig de aanstaande nacht in m’n hostel annuleren en ben ’s avonds met de nachttrein naar Hanoi gereden. Een wat hobbelige rit van 15 uur in een hokje met 4 bedden welke is moest delen met 1 Vietnamees, die er rond 08:00 uur al uit moest. Rond 12 uur kwam ik aan en heb ik m’n backpack in een kluisje gegooid en met de taxi de stad in, richting het hostel waar ik na Sapa zou blijven. Daar wat rond gelopen en wat highlights gezien, het hoogtepunt nog bewaard voor als ik terugkom; het Ho Chi Minh mausoleum waar Ho Chi Minh opgebaard ligt. Nadat ik ergens wat ben gaan eten nam ik op aanraden van een Canadees de motorbike naar het treinstation ipv een taxi, goedkoper en veel sneller. Eenmaal aangekomen op het treinstation herkende ik niks van die ochtend en kon ik ook niet m’n kluisje vinden waar ik mijn backpack in heb bewaard. Ondertussen was er een Vietnamees mij gevolgd en die wist mij wel even naar het juiste gebouw te brengen op de scooter. Het kon niet ver zijn en na veel aandringen ben ik toch maar even rondgelopen terwijl de trein binnen een kwartier zou vertrekken. Stress stress stress dus…
Gelukkig was de aankomst ‘terminal’ aan de andere kant van het spoor en kon ik dus op tijd de trein in. In de trein 2 nieuwe mensen leren kennen; Jane (24) uit Engeland en Peter (31) uit Ierland die elkaar van een vorige reis kenden en in Sapa de Fansipan gingen beklimmen. Mijn plan was ,op aanraden van Car, om de markten te bezoeken in verschillende kleine dorpjes maar dit klonk toch iets vetter! Een tweedaagse hike naar ruim 3100 meter en overnachten op de berg.

Eenmaal aangekomen in Sapa op zoek naar een hotel en gelijk wat rondgelopen. Ondanks dat het een stuk frisser was brak de zon ’s middags door en werd het goed warm door het rondlopen door de bergen. We gingen op zoek naar een waterval die in de buurt was en op de terugweg dacht Peter een snellere weg te nemen door af te snijden over wat afgelegen velden. Nadat we tweemaal weggestuurd werden van privégrond door wat waakhonden zijn we door een stuk bos over rotsen geklommen. Veel vrouwen die rondlopen die uit stammen van uit de bergen komen en in traditionele kleding rondlopen. Ze lopen graag met je mee en willen de basis dingen van je weten, toch vroegen we ons af wat ze van ons wilden… Ze hielpen ons bepaalde locaties vinden zonder iets ervoor te vragen. Pas na ruim een uur vroegen ze of we niet iets van ze wilden kopen en bleven toen flink doorzetten om wat te verkopen. Ondertussen was ik uit mijn spijkerbroek gescheurd tijdens de hike en had ik een nieuwe north face broek gekocht en een extra ondershirt voor tijdens de Fansipan, waar het nog een stuk kouder zou zijn.

De volgende ochtend stonden we vroeg op om te ontbijten en om half 9 zouden we met onze gids de berg opgaan. In de bus zaten we met 20 andere Vietnamezen die ook de Fansipan gingen beklimmen, wat nogal een teleurstelling was aangezien we dachten dat we met z’n 3en met een gids zouden gaan. Eenmaal aangekomen bij de start van de hike bleek dat we met 2 Duitsers onze eigen gids zouden hebben. Na een kwartier bleek dat we ons veel te dik hadden aangekleed en moesten er dus wat lagen uit. ’s Middags werd er een goeie lunch voor ons gemaakt bij het eerste kamp. Bij dit kamp zagen we Vietnamezen met zakken op hun rug van 40 - 50 kg vol met zand/bakstenen om naar boven te dragen. Deze zakken tilden ze met een touw om hun hoofd. Een tweede manier was om hem als een rugzak te dragen met twee touwen om de schouders. Peter en ik probeerden dit uit en dit was ongelofelijk zwaar, ze tilden dit 3 tot 5 keer per dag omhoog en krijgen er $5 per zak voor. Volgens onze gids was dit een aardig tot goed betaalde baan, maar het was voor ons moeilijk om aan te zien hoe, vooral de vrouwen, dit met veel moeite naar boven tilden over een moeilijk pad. Het uitzicht was heel afwisselend, af en toe was het prachtig met een paar wolken en blauwe lucht en vooral heel bewolkt en mistig. Om ongeveer 5 uur kwamen we aan op het kamp waar we zouden overnachten. Er was ons verteld dat we in tenten zouden overnachten en dit zou ijskoud zijn. We sliepen in een grote hut waarin grote kamers verdeeld waren met in elke kamer 1 groot bed van hout.
Hierop werden hele dunne matjes gelegd en we sliepen in slaapzakken. Na weer een grote maaltijd en wat kaartspelletjes bij kaarslicht en ‘happy water’ gingen we rond 11 uur slapen. Om 4 uur zouden we gaan ontbijten en om half 5 onze tocht vervolgen om met zonsopgang op de top te zijn.

Vanaf 2 uur waren alle andere Vietnamezen in de hut al volop aan het praten en nadat we sowieso al niet lekker geslapen hadden met z’n negenen op het bed waren we dus veel te vroeg wakker. Een goed ontbijt van noodles met gebakken ei gingen we om half 5 weg, onder een sterrenhemel van miljoenen sterren! Zouden we dan een mooi uitzicht hebben als we op de top waren?! Helaas, na een half uur was er niks meer te zien. Het was sowieso pikkedonker en zonder zaklamp kon je ook niet lopen. Na ruim 2 uur waren we eindelijk op de top en was er helaas niks behalve mist te zien. Maar het was een super gevoel om eindelijk te top van Fansipan(ts) gehaald te hebben en er moest uiteraard een mooie foto gemaakt worden. Op de weg naar beneden was het erg glipperig geworden en ben ik een aantal keren onderuit gegleden. We keken alle drie erg uit naar de treinreis terug naar Hanoi waar we een relatief heerlijk bed zouden hebben. ’s Middags hebben we een restaurant opgezocht met een openhaard om op te warmen en na een paar uur namen we de bus naar het dorpje waar de trein vertrok terug naar Hanoi. Ik zal het tot zover hierbij laten, ondanks dat ik morgen al naar Chiang Rai zal vliegen om samen met Joyce ruim 2 weken van Thailand te genieten en ik een paar dagen mis in het verhaal. Deze zal ik in de volgende blog opnemen!